Orbit Culture – Shaman (EP)

Het epische centrum dat vanuit het dorpje Eskjö opereert is nog altijd stevig actief. Het is de sensatie Orbit Culture die vanuit dit centrum de aarde wederom doet verschuiven. Nu met de EP Shaman dat het album Nija opvolgt. Een album dat vanaf het eerste moment mijn hart heeft gestolen en tot op de dag van vandaag ernstig tot de verbeelding spreekt. Met de nieuwe EP Shaman zet Niklas Karlsson de ingeslagen weg voort en zet met vijf nieuwe composities een heftig en toch veelzijdig geluid neer.
Je hebt al kennis kunnen maken met twee singles. De eerste was Flight Of The Fireflies. Een stevige metalcompositie die vrij gemakkelijk in het gehoor ligt en prachtig in balans is. Orbit Culture weet een perfecte mix van kracht en melodie zo neer te zetten dat het geluid je grijpt en nooit meer los laat. Vanuit de meer melodieuze refreinen wordt er telkens weer naar zwaartepunt gewerkt waar je uitgenodigd wordt om het hele lijf mee te laten bewegen. De riffs zijn doeltreffend en strak en het drumwerk van Christopher Wallerstedt is tot in de details nauwkeurig neergezet. Een kwaliteit die hij trouwens op de gehele EP tentoonstelt. Gaandeweg de compositie weet Orbit Culture de kracht weg te laten ebben maar daarmee altijd de spanning opbouwt waarvan je weet dat er een heftig stuk muziek aan komt. Een soort breakdown in grooveland.
De tweede single is Carvings. Het karakter hier is wat logger en zwaarder maar kent een ijzersterke groove. Langzaam neemt het tempo toe en wordt er onophoudelijk ingebeukt op je aambeeld terwijl je neuronen haasje-over spelen in je hersenpan. Vanuit de gehele vibe beweegt het geluid zich richting de melodie en laat Niklas horen wat een heerlijk stemgeluid hij heeft. En zo beweegt het gehele karakter zich als een overheerlijke brij door je boxen heen.

Ik had al verteld dat de EP heel veelzijdig is neergezet, zonder dat het karakteristieke geluid van Orbit Culture naar de achtergrond verdwijnt. In Strangler weet de band de beste elementen van Metallica, Avatar en Rammstein te verenigen in een compositie die zich als een wals voort beweegt. Vooral in de refreinen komen wat industriële elementen in de basisgroove naar voren en is het opzwepende karakter van grote klasse. Na twee minuten zet de band weer een breakdown in als joker en gaat het geheel de diepte in om van daaruit krachtig naar een meer tempostuk te werken, waarin er mooi ruimte is voor een lekkere gitaarsolo die weer wordt ondersteund door de strakke ritmesectie van  bassist Fredrik Lennartsson en drummer Christopher.
Maar Orbit Culture weet culturele uitstapjes mooi te vermengen. Lieten ze de liefhebber van een doedelzak al watertanden op het album Nija. Dit keer heeft Niklas de cello gevonden als ondersteunend instrument. A Sailor’s Tale start ermee en krijgt bijval van een fluitje waardoor een link naar de middeleeuwse minstrelen al gauw is gelegd. De melodie die beide instrumenten neerzetten is een terugkerende melodie in de compositie. De vaart gaat er echter al gauw in en mijn hele lijf begint weer te gloeien bij het muziekgeweld dat je voor je kiezen krijgt. De zang is wat voller dan op de andere composities. Er is meer sprake van groeps-, misschien wel volkszang. Mede daardoor is het geluid ook hier voor de metalliefhebber aardig toegankelijk met daarin een aantal fikse krachtexplosies. Het is Gojira die hier vol bewondering naar mag luisteren. De klassieke inbreng komt halverwege nog een keer terug en Orbit Culture schuwt niet om hiermee wat te experimenteren. Je zou bijna denken dat de EP op deze manier afsluit, maar niets is minder waar, want er volgt nog een vette groove waarin zang, gitaar, bas en drums een compleet plaatje neerzetten en als een muziekmuur voor je staat.
Maar ook in de opener Mast Of The World speelt de cello een rol. Dat gebeurt echter pas na een stevig intro waarin vooral het drumritme zeer tot de verbeelding spreekt. Ook hier krijg je te maken met de Zweedse muziekmuur die immens wordt neergezet terwijl een deathmetalritme, begeleid door een orgel, voor een extra accent zorgt. Wat ook hier aanspreekt is de veelzijdigheid in zang. Geregeld donker, diep en zwaar, maar daar tegenover dat kenmerkende stemgeluid van Niklas dat licht rasperig en rauw de teksten declameert. In Mast Of The World toont Orbit Culture weer aan dat ze uniek zijn in hun eigen geluid waarin elementen uit diverse metalgenres zijn verwerkt, waarbij ze het niet schuwen om stilte en kracht dusdanig met elkaar af te stemmen tot ze in een perfecte balans zijn neergezet.
Nijja was voor mij de sensatie van 2020 en ben het album nog lang niet zat, maar was wel retenieuwsgierig naar deze EP. Een EP die aan alle verwachtingen voldoet en voorlopig al tientallen keren mijn gemoed heeft verblijd.
Vanuit de idee van Shaman is deze EP alvast een goede manier om alle boze geesten buiten de deur te houden. Mijn advies is wel om de complete EP af te spelen met het volume flink hoog voor het beste rendement. Shaman is uniek, is geweldig en kan (bijna) niet overtroffen worden dit jaar.