Met Descent bracht het Zweedse Orbit Culture een dijk van een album af dit jaar. Op onze site kon je er al over lezen
“Het is altijd maar weer afwachten of een band die in populariteit groeit en langzaam de succesladder beklimt trouw kan blijven aan zichzelf en kwaliteit kan blijven neerzetten. Bij Orbit Culture lijken ze geen last te hebben van hoge verwachtingen of druk. De vier heren doen waar ze goed in zijn en ze voldoen helemaal aan de hooggespannen verwachtingen die ik van ze had. Dit is 48 minuten puur genieten.
Het zou maar eens kunnen dat Orbit Culture ook dit jaar de hoogste plaats in mijn eindlijst gaat innemen. “ (Rockportaal)
Het album geeft een extra impuls aan deze rijzende ster die steeds meer in het vizier van de metalliefhebber komt. Dat blijkt wel uit het feit dat ze vanaf maart hun eigen headlinetour gaan starten. De nieuwe EP die in hetzelfde jaar uitkomt als Descent is een speciaal cadeau voor de groeiende fanbase. Drie nieuwe composities krijg je voor je kiezen. Afgelopen week liet de band ook weten dat dit het laatste wapenfeit is bij het label Seek & Strike.
De twee composities The Upheaval en Sound Of The Bell gaven Niklas (zang, gitaar) en kornuiten eenzelfde gevoel als de rest op het album. Toch vielen ze wat buiten de opnameboot omdat Orbit Culture juist in deze composities wat meer experimenteel bezig is. Wat deze composities misten was een verbindende factor. Kort daarna borrelde While We Serve als vanzelf op om het gat te dichten. Enerzijds is de EP dus een vervolg op het album, maar anderzijds is het gewoon een EP die geheel op zichzelf staand is.
While We Serve is eerder als single naar voren gebracht en start wat ‘angstaanjagend’. Maar algauw is de gaat het beest los en krijgen we het bekende geluid van Orbit Culture voorgeschoteld. In een stevig tempo worden de gitaren geslepen en in stelling gebracht om daarna furieus de riffs op je af te vuren. Niklas klinkt vastberaden in zijn stemgeluid en pompt het geheel nog eens stevig op. Kenmerkend is het feit dat die onverslaanbare ritmesectie op je inbeukt terwijl de melodie als vanzelf in de onderstroom meereist. Halverwege keert de band terug naar de basis in de start en ontstaat er weer een mooi spanningsveld die door het gitaargeluid tot grote hoogte wordt gestuwd wat resulteert in een sterk krachtig vervolg. Zes minuten lang beukt Orbit Culture op je in en laat je tevreden achter.
The Upheaval volgt en inderdaad ligt hier een meer experimenteel accent onder. In een laag tempo bouwt de compositie zich op. De gitaarriff is vrij oppervlakkig maar enorm effectief en mondt uit in een goede versnelling. Niklas gromt en brult, maar weet met zijn meer clean vocals het geheel super interessant te maken. Naar het einde toe, krijg ik steeds meer het verlangen om dit live te mogen aanschouwen tijdens een concert. Zo enorm opzwepend is dit stuk muziek.
Wanneer we het dan over een afwijkend cq experimenteel geluid hebben, komt Sound Of The Bell zeker naar voren. De melodie in Sound Of The Bell krijgt meer aandacht, zonder dat Orbit Culture nu aan kracht inboet. Het is gewoon minder in-your-face maar evenzeer zeer energiek. Door te spelen met tempo en ritme is het vooral een zeer interessante compositie geworden. Net voor de vijf minuten aangetikt worden (van de acht minuten) beweegt de compositie zich naar een akoestisch decor met op de achtergrond het koor der engelen die vanuit een stal in Betlehem de tonen van Orbit Culture verder verdiepen. Aansluitend is er drumwerk dat de aandacht vraagt en krijgt en het stokje overgeeft aan de riffakkoorden om daarna samen verder op te trekken. De laatste twee minuten zijn daarmee geheel instrumentaal en het experiment is zeker dubbel en dwars gelukt.
The Forgotten is een EP dat ook waarlijk als (kerst)cadeau in je schoot geworpen mag worden. Het is daarbij, samen met het overige werk, een prima basis om in het nieuwe jaar alle podia in de headlinetour helemaal plat te spelen.