Wat een opvallend en eigenwijs begin. OMD start met het rustig opgebouwde Ghost Star van hun laatste plaat. Het geeft zanger en multi-instrumentalist Andy McCluskey alle ruimte om er langzaam in te komen. Andy zorgt er met zijn vreemde armbewegingen en zijn spontane dansactiviteiten voor dat je blik hem als een magneet blijft volgen. Dat blijft het grootste deel van de set zo. Dit verandert alleen wanneer de ingetogen Paul Humphreys de microfoon ter hand neemt tijdens (Forever) Live And Die, Souvenir en, een van hun meest middelmatige nummers ooit, de mierzoete ballad What Have We Done. Beetje lullig dat Andy dan net rond die tijd roept dat die oude heren achter hun keyboards nog steeds goede nummers schrijven. Hun laatste, niet al te beste, plaat The Punishment Of Luxury bewijst jammer genoeg het tegendeel. Opvallend is dat hun voorlaatste plaat English Electric (uit 2013), die wel erg goed is, vanavond helemaal niet aan bod komt. Zelfs niet de swingende single Metroland. Dat krijg je als een band zoveel ander oud materiaal kan spelen. Natuurlijk ontbreken niet de grote hits Enola Gay, Joan Of Arc (Maid Of Orleans) en Electricity, het nummer dat nooit ontbroken heeft op hun set. Het is vanavond een mooie jukebox avond. Met nummers als Messages, Tesla Girls, History Of Modern (Part I), Genetic Engineering en Locomotion is succes verzekerd. Het is zo’n avond waarbij je jezelf afvraagt waarom OMD niet vaker in de Top 2000 staat. Als toegift krijgen we nog Walking On The Milky Way, If You Leave en, als afsluiter, het al eerder genoemde Electricity. Het resultaat is een heerlijke terugblik op hun oeuvre en een onderhoudende avond. Enig minpuntje is dat het optreden toch een beetje het gevoel geeft dat er op de semiautomatische piloot gespeeld wordt. Dit komt overigen niet door het gebrek aan enthousiasme. Dat is er namelijk, zeker tussen de nummers, wel.
Voorprogramma is het Engelse Holygram. Een band die de jaren tachtig tot heiligdom heeft verklaard. Typisch gitaargeluid, bijpassend drumwerk, fijne synthesizer geluiden en een zanger die klinkt als de reïncarnatie van bijna alle jaren tachtig wave zangers tezamen. Er is echter een groot probleem. De nummers zijn niet erg speciaal en de teksten zijn wel heel erg veel herhaling. Na een aardig begin slaat daarom al snel de verveling toe.
Foto’s door Patrick Spruytenburg – Rockportaal.nl
