Maar het grote wachten is natuurlijk op OMD. We starten direct goed met de opener en de eerste single (’Metroland’) van het nieuwe album ’English Electric’. Enig risico heeft zo’n begin wel, want vaak zie je dat de band nog niet helemaal op de top van hun kunnen zit (ook door het vaak nog beter instellen van het geluid). Vanavond is het niet anders. Zanger Andy McCluskey lijkt er nog even in te moeten komen en de muzikale nuance in de opbouw van het nummer komt minder uit de verf. Het euvel is echter snel vergeten. McCluskey mag dan letterlijk wat toontjes lager zingen dan vroeger, maar zijn stem is nog steeds geweldig. Daarbij opgeteld zijn innemende presentatie, zijn grappen en zijn rare/ atypische dansbewegingen en het feest is compleet. Dat aangevuld met het ietwat teruggetrokken, bijna verlegen aandoende karakter van Paul Humphreys (die in de lead-zang wel erg ver terug in de mix zit) maakt dat OMD de strijd tegen welke vorm van kritiek al lang gewonnen heeft. Ook het feit dat de heren telkens oprecht verrast zijn over zoveel enthousiaste reacties vanuit het publiek maakt dat dit optreden niet meer gaat over technische foutjes of het doorgronden van de teksten. Nee, vanavond gaat om het plezier en OMD blijkt de ultieme ‘happy pil’ van vanavond te zijn. Bekende (en misschien iets minder bekende) deuntjes als ‘Joan Of Arc’, ‘Maid Of Orleans’, ‘Tesla Girls’, ‘Messages’, ‘History Of Modern (part 1)’, ‘Locomotion’, ‘Sister Mary Says’, ‘Enola Gay’ en toegiften ‘Walking On The Milky Way’ en ‘Electricity’ worden gebruikt om de sfeer verder te verhogen. Toch is het niet alleen een ‘best of’, want met nummers als ‘Dresden’, ‘Night Café’ en ‘Kissing The Machine’ wordt het nieuwe album zeker niet vergeten. Top begin van een heerlijk lang weekend!