Order Of Voices weet diverse elementen uit de (rock)muziek met elkaar te verenigen in juweeltjes van composities. De grungeinvloeden die ook op het debuutalbum in het oog sprongen zijn aanwezig op Constancy. In Diametric word je terug geworpen naar de tijd van Soundgarden of Temple Of The Dog. De compositie is gezegend met een flinke groove en vooral een sterk stemgeluid van Leigh Oates. Het tempo ligt wat laag, maar het geheel heeft toch een opzwepende muzikale basis.
In Raise A Glass verplaatst het totale geluid zich naar een band als Alice In Chains ten tijde van SAP. De grunge-invloeden uit de latere Alice In Chains periode worden naadloos verweven met het geluid van Order Of Voices. Een prachtige akoestische setting met gitaar en zang. De kracht zit hem hier zeker in de eenvoud. Het melancholische karakter bouwt zich geleidelijk en uitstekend op met een salvo op de snaredrum terwijl de gitaar verder soleert om daarna terug te keren naar de basis van de compositie.
Waar Order Of Voices zeker patent op lijkt te hebben is de spanning die in nagenoeg iedere compositie aanwezig is. In het eerder genoemde Long For Air is het bijna voelbaar. De band werkt vanuit een ingetogen sfeerbeeld naar een meer complex en krachtiger decor. Iedere vezel in je lichaam richt zich naar je gehoorgang bij het horen van de composities op het album. Weer is er sprake van een prachtig karakteristiek atmosferisch geluid van Order Of Voices. Er is spanning, een ingetogen onderhuids krachtenveld en alles in de compositie werkt toe naar een aantal hoogtepunten. Op een gegeven moment bieden alleen een hi-hat en gitaargeluid een mooi sferisch muziekbeeld gevolgd door een aantal trefzekere rake klappen.
Maar ook in Hand In Hand is de intense spanning zo kenmerkend voor het geluid van Order Of Voices. De emotionele en passionele tussenstukken werken toe naar meer krachtige stukken. Het stemgeluid van Leigh Oates pakt me meteen weer bij de strot.
Melancholiek is Order Of Voices zeker niet vreemd. Revelations And Ghosts en Bloodlines zijn prachtig. Order Of Voices is als geen ander in staat om een emotionele lading te vertalen in een subtiel gitaargeluid dat gevoed wordt door een krachtige ritmesectie en een aangrijpend zanggeluid. Daarnaast begint Speak Aloud nagenoeg met stilte. Langzaam bouwt de spanning zich op met een bescheiden gitaargeluid. Het contrast tussen muziek en songtitel kunnen niet groter zijn wanneer Order Of Voices zich bedient van het minimalistische terwijl de spanning onverminderd aanwezig blijft.
Tenslotte zijn progressieve elementen aanwezig op Constancy. Shatterproof is daar een voorbeeld van. Een compositie waarin de band toe werkt naar een uitmuntende climax om je beduusd achter te laten en met een strakke riff en ritme je bijna hypnotiseert. Aan het eind weet Order Of Voices vanuit eenvoud kracht te bieden door een samensmelting van muzikale ingrediënten/(prog)elementen.
Constancy is een dijk van een album en ligt mooi in het verlengde van het debuutalbum. De jaren die ik het moeten wachten zijn hen vergeven en de verwachtingen die ik had van de band zijn ruimschoots ingewilligd. Op Constancy neemt Order Of Voices je mee op een muzikale melancholische trip die krachtig verrijkt is met rockelementen.