Orecus is een Zweedse modern deathmetalband die al vanaf 2011 actief is. Met Dreadnought levert de band het tweede studioalbum af met daarop tien composities. Op vier daarvan vind je bijdragen van Björn Strid (Soilwork), Kevin McCaughey (Ion Dissonance), Joe McGlynn (Man Must Die) en Filip Danielsson (Humanity’s Last Breath).
De moderne deathmetal die de band speelt, neigt in de eerste helft sterk naar een portie deathcore. Maar ja, waar leg je de grens tussen beide genres. Wat sterk overeind staat is sowieso de uitstekende ritmesectie van bassist Martin Maxe en drummer Herny Gonzalez die in een allesvernietigend ritme de boel de nodige swung geeft. Als decor zetten Kim Wiklund en Elias Ryen-Rafstedt met hun gitaarspel een muur op waartegen zanger Philip Grüning mag oreren.
In opener All Traitor Bleed The Same is een stevige groove aanwezig en weet Orecus te overtuigen. Later op het album krijgt de groove, de vibe een mooi vervolg in Stronghold (ft Filip Danielsson). Hier ligt de deathmetal sterk aan de basis en zijn er overeenkomsten met Behemoth te trekken. Fraai hier is de gitaarmelodie die donker en zwaar zijn weg vindt tussen de grunts en screams. De deathmetalbasis krijgt voor mij ook in Warning Shot meer vorm.. Bijzonder is het spel met ritme dat Orecus hier speelt. Culminating ligt sterk in het verlengde van Pacifist. Het tempo is goed, maar daar ontkom je op het album ook niet aan. Wanneer je Harm (ft Joe McGlynn) start, weet je al dat het gaat donderen en ook Pacifist (ft Björn Strid) heeft een straffe start en eindigt met een heerlijke breakdown. Het is niet de eerste keer dat de breakdown de diepte in gaat. Control is daar het voorbeeld van. Hier ligt het zwaartepunt in het midden, terwijl bijvoorbeeld Hunter juist in het midden een zwaartepunt kent, maar het eindsalvo aan het eind mag er ook zijn.
Dreadnought is een lekker album waarbij voor mij de deathmetal en deathcore nauw verbonden zijn met elkaar. Het is zwaar, donker en opzwepend. Het enige minpunt van het album is het feit dat er niet veel variatie in de composities onderling ligt. Daarmee zou het album kunnen stranden in een deathmetalbrij waarin accenten moeilijk te vinden zijn.