En zo kan het toch weer gebeuren dat een album uit 2022 op je pad komt en je het niet kan laten om het album een fikse luisterbeurt te geven. Het moment was aangebroken bij Momentous, het nieuwe en derde album van Osyron. De band uit Calgary speelt progressieve symfonische metal en brachten twee albums tijdens de pandemie uit. Foundations in 2020 en Kingsbane deluxein 2021. Het zorgde ervoor dat de band een aardige fanbasis kon opbouwen en Osyron was genomineerd voor diverse awards.
Osyron bestaat echter al sinds 2012 toen gitarist Krzysztof Stalmach en Bobby Harley naar Calgary verhuisden nadat ze in Ontario al enige jaren muziek met elkaar maakten. Het debuut Harbinger dateert uit 2013. Pas met Kingsbane in 2017 werd duidelijk welke muzikale kant Osyron op wilden gaan. Na Kingsbane voegden zanger Reed Alton en bassist Tyler Corbett zich bij de band en hun aanwezigheid bracht de band naar een hoger niveau. Met het album Foundations richtte Osyron zich op de Canadese geschiedenis en cultuur. Het was het eerste album met drummer Cody Anstey. Verder wist Osyron zich in de kijker te spelen door een metalversie van het Canadese volkslied (O Canada) uit te brengen.
Het geluid van Osyron is geëvolueerd en niet in één bepaald genre te plaatsen en dat maakt Momentous ook zo’n bijzonder album. In eerste instantie neig je er bij het intro van Annunaki naar om de band een folketiket te geven met de tribalinvloeden. Al gauw beweegt Osyron zich qua geluid meer naar een band als Queensrÿche. De wat langgerekte zang is daar vooral debet aan. Zanger Reed Alton heeft een prettig timbre in zijn stem en de progressief/symfonische basis stuwt zijn zanger verder op. Het samenspel van Krzysztof en Bobby past naadloos in elkaar en vult elkaar mooi aan.
Hoewel single Dominion Day op eenzelfde voet verder lijkt te gaan, heeft Osyron een prachtig introvert stuk muziek ingepast waarin zanger Reed ondersteund door het akoestische gitaarspel de spanning weet te vangen voordat de progressieve inbreng weer naar voren wordt gezet. En dan laat hij in ruim vier minuten horen dat hij loepzuiver kan zingen, melodieus kan schitteren, maar ook kan grunten (en sreamen). Dat ingetogen karakter uit het begin van de compositie laat zich nog meermalen horen en de onderhuidse spanning barst naar het einde toe als een rijpe puist open.
Via The Deafening kom je bij Landslide waar het tempo stevig wordt opgevoerd. De riffs hakken er stevig in en drummer Cody mag zich helemaal uitleven.
Met het rustige Sorrow And Extinction lijkt er een wending plaats te vinden op het album. Sorrow And Extinction is meer dan gewoon een ballad. Het inmiddels vertrouwde progressieve geluid krijgt een funky accent en slechts een ingetogen gitaarsolo en een paar gitaarnoten maken het verschil. Beyond The Sun is zonder twijfel een compositie van Osyron, maar dan wel met lik sambal. Niet teveel maar net genoeg om pittiger en krachtiger uit de hoek te komen. Het gitaarspel is wat scherper en zo krijgt het album een sterke opbouw.
Awake is inderdaad het moment waarop je verder getriggerd wordt. De contrasten zijn muzikaal groter en daarmee meer innemender. De progressieve elementen zijn sterk uitvergroot, terwijl het basisgeluid van Osyron sterk overeind en herkenbaar blijft.
Ik had al vermeld dat het bandgeluid niet zomaar in één genre te plaatsen is. In titelnummer Momentous is dat duidelijk. De folkloristische inslag die in Annunaki licht aanwezig is, krijgt een langer vervolg en de eerste vier minuten verlopen gemoedelijk, kampvuurachtig. Het vuur hiervan ontsteekt de rest daarna en nodigt Reed uit tot een ferme grunt waarbij drummer Cody niet achter kan blijven. Osyron heeft zichzelf in Momentous de tijd gegund om de verschillende stijlen en accenten goed uit te werken. Van ingetogen en ontroerend gitaarspel tot ferme riffs die richting de deathmetal neigen en als vanzelf al in een golvende beweging teruggrijpen naar de serene basis.
Rustig bijkomend van Momentous kun je goed met Prairie Sailor. Niet helemaal mijn metalcup of tea. Het lijkt een soort van evergreen die binnen de folklore, uitkijkend over zee, als een hymne gezongen kan worden. Het album sluit echter vet en krachtig af met Beacons. Dan is dat turen over de rimpelloze zee toch niet voor niets geweest. Nog even krijg je alle elementen uit het geluid van Osyron voor je kiezen.
Momentous is een album dat in november 2022 al werd uitgebracht, maar op de een of andere manier altijd is blijven liggen. Dat is jammer. Maar daarnaast rijpt wijn ook goed wanneer het even ligt. Momentous mag nu geserveerd worden. Geniet ervan.