De vierkoppige band bestaat uit gitarist Vincent Ducasse, gitarist/zanger Maxime Guibert, bassist Florian Paurisse en drummer Alexandre Wajzer. Het zijn vier jeugdvrienden van elkaar, beïnvloedt door bands als Incubus, Queens Of The Stone Age en vrijwel alles waar Dave Grohl aangezeten heeft. Deze EP telt vijf nummers die zich stuk voor stuk kenmerken door het stevige en intensieve gitaarwerk en de aanstekelijke melodieën. Je zou toch haast denken dat er ook Britpop invloeden genoemd zouden worden bij de inspiratie bronnen. Luister eens goed naar Distance, zware gitaarpartijen en een agressieve zang doen inderdaad denken aan Dave Grohl, maar het minder intense begin van het nummer doet weer denken aan Britpop. Net als de intro van A Fake Pride. En zo wordt er mooi gecombineerd en weet de band een eigen geluid neer te zetten.
Vijf nummers lang weet de band te boeien, en meer dan dat. Als luisteraar raak je langzaam verslaafd aan deze cd en duurt deze al snel niet meer lang genoeg. Het is tijd voor een volwaardig album, en wel dit jaar nog. Voorlopig moeten we het stellen met de twintig minuten muziek die op The Lost Side Of The World staan, en dat is veel te weinig.