Nadat (bijna) de gehele band zanger/gitarist/componist Tobias begin 2023 de rug toekeerde, bleef hij niet bij de pakken zitten en bracht in juli 2023 de nieuwe single Downpour uit met een complete nieuwe bezetting voor Our Hollow Our Home uit Southhampton. Dat waren goede berichten en de toekomst zag er goed uit. Met het uitbrengen van de nieuwe single Burial Season juli dit jaar en de aankondiging dat het nieuwe album Hope & Hell eind september uitgebracht zou worden, leek het allemaal wel mee te vallen.
Helaas zette Tobias op hetzelfde moment het bericht op Instagram dat de stekker toch uit de band werd getrokken. Ik snapte het toen niet en nu met de release voor de deur is het me nog altijd niet duidelijk. Hope & Hell is wel het laatste album van de band in deze hoedanigheid. Een album met tien nieuwe composities.
Het album neemt me meteen mee naar het vertrouwde geluid dat ik sinds Hartsick koester. Tobias weet op een subtiele en eigen manier stevige zang/grunts en clean vocals in te zetten waardoor de metalcore van Our Hollow Our Home zo aanspreekt. De clean vocals hebben in de opener Castaway een prominente rol waardoor de echte furie nog niet naar voren komt. Ook met Hope & Hell is het nog zoeken naar de scherpte. Hope & Hell heeft een start die aardig mainstream is. Het is vriendelijke metalcore in een lekker tempo met enige uitspattingen inclusief een breakdown. De breakdown aan het einde is waarschijnlijk het ontstekingsmechanisme voor een meer explosief vervolg.
Single Burial Season is zwaarder aangezet en geeft, met enige elektronische elementen, wel die adrenalinekick die ik zocht in het nieuwe werk. Het is het begin van een krachtig gedeelte van het album. Met Veil Walker laat Our Hollow Our Home zich helemaal horen zoals ik het van ze gewend ben. Het ritme is opzwepend en stuwend en er wordt mooi gespeeld met de intensiteit in de compositie, zelfs binnen de stukken met de clean vocals vind je de variatie terug. Daarnaast krijgt het geheel meer contrast door de stevige zang van Gaz. Daarbij weet de band aan het eind de juiste groove in te zetten.
Stevig, doch meer toegankelijk, vervolgt Our Hollow Our Home het album met Lifeline om bij Funeral Verse uit te komen waarin een hoofdrol weggelegd is voor drummer Kieran. Hij laat goed van zich horen en geeft het geheel een flinke boost. Alle elementen uit de OHOH-metalcore hoor je terug in deze éne compositie. Het is gevarieerd en volledig neergezet. Dit is een adrenaline-impuls. En dat adrenalilnepeil wordt met The Worst In Me alleen maar verder omhoog gedreven. In het bekende geluid lijken invloeden van de industriële metal en een likje Gojira verweven te zijn. De riffs van James en Tobias zijn heerlijk en ook hier zet de band een ijzersterke groove in.
Gaz kan meer dan brullen en grommen. Samen met Tobias geeft hij het sfeervolle // In Reflection het gevoel dat je soms even zoekt na zoveel positieve energie. Het is een feit dat je in zulke akoestische composities ook de kwaliteit van de bandleden hoort. Het vijftal weet precies het gevoel mee te geven om weg te dromen. In Grave Warden is een echo van de sfeer uit // In Reflection ergens nog terug te vinden. Dat betekent dat Grave Warden vrij rustig van aard is, hoewel Gaz het bij tijd en wijle niet kan laten om flink uit de band te springen. Gitaartechnisch een mooie uitdaging om dit te volgen.
Het album (en daarmee de carrière tot nog toe) eindigt met Bloodmoon. Our Hollow Our Home stunt nog een keer en gebruikt alle beproefde elementen om tot een gevarieerd geluid te komen. Een sinusoïde van intensiteit dat het album op een waardige manier afsluit.
Het is jammer dat Hope & Hell (voorlopig) het laatste album is van Our Hollow Our Home. Een band die mij met Hartsick wist te verblijden met fijne metalcore en dat gaandeweg is blijven doen. En dan mogen we de cover van Shape Of You niet vergeten. Het zij zo. Met Hope & Hell laat de band (en vooral Tobias) horen dat de muziek uiterst relevant is en wellicht komen we ze nog tegen in de toekomst.