Bij mijn allereerste recensie ga ik daar al de mist in, want op de Bandcamppagina van Our Oceans staan als tags: experimental, melancholic, otherworldly, post-rock, singer-songwriter en Netherlands.
Nou komen twee leden uit Cynic, een band aan de randen van de prog, en dat geeft wel al een beetje de richting aan. Rock, maar niet per se in hapklare brokken en goed beschouwd ook niet bezig in een bepaald hokje te passen. Dat is wat een van mijn favorieten, de band 3, ooit ‘hybrid rock’ noemde. Zo heb ik me er toch weer uitgekletst.
Die twee voormalige Cynic-leden zijn zanger/gitarist Tymon Kruidenier en bassist Robin Zielhorst. Aangevuld met gitarist Michel Nienhuis en drummer Jasper Barendregt maken ze een soort dromerige progrock. Geen refreintje-coupletje-refreintje maar tegelijkertijd ook geen vaag meanderende soundscapes. Integendeel zelfs, het blijven steeds wel echte songs, waarin in alle rust melodieën worden opgebouwd en uitgebouwd, als basis voor de indrukwekkende stem van Kruidenier. Hij nam in Cynic ook grunts voor zijn rekening, maar op Our Oceans is daar geen sprake van. Dat zou ook niet passen, want de meeste songs zijn hooguit mid-tempo. Niet voor niets noemen ze “Let Me” zelf ‘the rocker on the album’. Dat neemt niet weg dat er ook op andere momenten, bijvoorbeeld in “Turquoise”, naar een donderende climax wordt toegewerkt.
Omschrijvingen als ‘Graceful vocal melodies intertwined with dreamy guitar tones. Lyrical fretless bass lines dancing amongst washes of cymbals and clouds of percussion’ kloppen wel, maar zouden je wellicht op het idee brengen dat het vaag experimenteel geneuzel is. Doe jezelf een plezier en luister in alle rust een keer… of twee, of drie. Je zult ontdekken dat Our Oceans wel degelijk een rockband is, die je met fraaie instrumentale partijen (die fretloze bas!) en knappe zang gaandeweg betovert. Neem de tijd om het hele album te beluisteren en hoor hoe Our Oceans schijnbaar moeiteloos genre-overstijgend werk heeft gemaakt. Niet hapklaar, wel verslavend lekker.
