Our Oceans – While Time Disappears

Bijna vijf jaar geleden debuteerde ik op Rockportaal met een recensie van Our Oceans, het debuut van de gelijknamige Nederlandse band. We hebben er lang op moeten wachten, maar er is nu een heuse opvolger, While Time Disappears.
Met nog steeds ex-Cynicleden zanger/gitarist Tymon Kruidenier en bassist Robin Zielhorst, nu aangevuld met Yuma van Eekelen. Met zijn drieën waren ze eerder ook al actief in Exivious. Zoals in hun meeste bands zijn de heren ook op While Time Disappears als muzikaal avontuurlijk te kenschetsen. In de basis zou je het vooral als progressieve rock met randjes post-rock omschrijven, maar die omschrijving alleen zou de muziek schromelijk tekort doen. Een tikkie heavier dan op het debuut, maar in grote lijnen wel hetzelfde: dromerig zonder in doelloze soundscapes te vervallen, met de stem van Kruidnier eigenlijk als een soort vierde instrument. En wat voor een.
Overigens is dit album net zoals het voorgaande wel een album dat je in zijn geheel en ook geconcentreerd moet beluisteren. De songs zijn sterk genoeg om ook met wat minder aandacht al aangenaam te zijn, maar veel van de prachtige details hoor je pas bij aandachtige beluistering. Nou is de doorsnee progger dat ook wel gewend, dus dat komt vast goed. Sowieso vind ik het lastig om favoriete songs aan te wijzen, simpelweg omdat juist als geheel zo sterk werkt. Zoals gezegd was het debuut ook al zo’n album dat je eigenlijk alleen maar integraal zou moeten draaien.
Associaties zijn altijd lekker, maar ook riskant. Ja, er zijn zeker overeenkomsten met Cynic of met Pain Of Salvation, maar er zijn ook duidelijke verschillen. Wat dat betreft heeft Our Oceans toch echt een eigen niche weten te vinden, mede door de individuele kwaliteiten. Kruidenier is een herkenbare zanger die zich nog steeds lijkt te ontwikkelen en het fretloze basspel van Zielhorst is om van te watertanden. Van Eekelen ken ik wat minder, maar ook hij gaat mee in de Our Oceans-filosofie, waarin stukken met weinig nootjes minstens zoveel impact hebben de furieuze stukken die er ook zijn. Ze kúnnen rocken als een malle, maar het hóeft niet altijd. Net als de vorige keer zijn trouwens de productie en mix weer geweldig. Een warm en open geluid, dat de muziek laat ademen.
In plaats van voor de driehonderdste keer de Top 2000 of Mariah Carey voor je kiezen te krijgen, kun je veel beter While Time Disappears beluisteren. Je gaat er geen spijt van krijgen. Laat de Kerstdagen maar komen, ik zit gebeiteld.

Our Oceans website