Dit jaar beperkt de band zich tot een EP met daarop drie composities, maar wel composities die ertoe doen. De opener You Cheated On Me is meteen een compositie waarmee men van dik houten planken zaagt. Opzwepend, energiek en voortvarend weet het viertal meteen de aandacht op zich te vestigen. Binnen het uptempo ritme snerpt zanger/gitarist Adrien Desquirez zijn teksten, die ook nu weinig om het lijf hebben, en weet het complete plaatje netjes dicht te nieten. Anthony Clay laat zijn gitaarsnaren even lekker los gaan in een zinderende solo die uitstekend in het plaatje past. En bassist Sébastien Lorquet en drummer Florian Morgano houden de vaart er ondertussen onverminderd in.
Het daaropvolgende Factory heeft dezelfde vibe hoewel de versnelling wat in een lagere stand is gezet. Na het intro is het de riff die de toon zet en de basis is voor de zang van Adrien. Op de juiste momenten wordt er steviger ingezet en het refrein wordt al gauw meegezongen terwijl de vuisten in een vast ritme de lucht doen verplaatsen. Qua opbouw zit het wel snor in Factory.
De derde compositie Forever Young heeft een iets minder yeah-gehalte. Overdrivers is hier wat meer de richting van de old-schoolrock gegaan en mist een beetje het scherpe en opzwepende randje dat de eerste twee composities zeker in zich hebben. Daarentegen is er niets mis met Forever Young. Het is wat mat, maar uitstekend in proportie neergezet.
Overdrivers is wat mij betreft de Franse AC/DC en die vlag mogen ze met trots dragen. De muziek is (over het algemeen) opzwepend, goed opgebouwd en vooral erg leuk.