Bij de eerste tonen valt meteen op hoeveel dit op AC/DC lijkt, songs met een overdaad aan volume en een stem als een scheermes. Vol enthousiasme en met de volumeknop op elf denderen de nummers uit de speakers. De Franse band bestaat uit zanger/gitarist Adrien Desquirez, gitarist Anthony Clay, bassist Sebastien Lorquet en drummer Florian Morgano. Het viertal gaat er meteen vanaf de eerste tonen van het openingsnummer Rockin’Hell met gestrekt been in. Stevige riffs en solide gitaarpartijen zijn zwaar dominant aanwezig.
Bertha Rottenfold begint even met een lekker ronkend basloopje, maar die wordt al snel weggespeeld door de twee gitaristen. De teksten van de nummers gaan over harde muziek, rock, en over vrouwen en feestvieren. Zo komen er titels als Girls Gone Wild, Dirty Girls Island en Hard Rock Hard Life Hard Night voorbij. Het staat ongetwijfeld garant voor een geweldige live avond, de band gaat dan volledig uit z’n dak, maar het is allemaal op het randje. Daarmee bedoel ik dat de band bijna een karikatuur van zichzelf wordt. Als dat de insteek is, dan moet de ingeslagen weg vooral gevolgd worden, dat is wel duidelijk.
Tien nummers staan er op het album dat amper 40 minuten duurt. Veertig minuten van stevige, ongecompliceerde rock in een hoge versnelling. Het zal geen album worden dat bij de honderd allerbeste albums ooit in de lijst zal komen en ik denk dat een live show een grotere belevenis is van deze band dan het album. Op een gegeven moment lijken de nummers net iets teveel op elkaar, en aan het niveau van AC/DC komen ze net niet. En dat geldt ook voor het artwork.