De afgelopen twintig jaar laat Overhead al een progressief geluid horen vanuit thuisland Finland. Tot nog toe resulteerde dat in een aantal studio-albums en een aantal live-albums waarvan onder meer een registratie van het optreden van Overhead op het Night Of The Progfestival in het amphitheater in Loreley.
Het nieuwe album Telepathic Minds is een dubbelaar geworden met in totaal tien nieuwe composities. De ontwikkelingen is deze ietwat ontwrichte maatschappij (sinds 2020) heeft zijn weerklank gevonden in de teksten. Muzikaal is het aantrekkelijke progressieve rock wat dit vijftal aflevert op het nieuwe album.
De titel War To End All Wars doet al vermoeden dat Overhead zich de oorlog in Oost-Europa heeft aangetrokken. Het muzikale landschap is er echter geen één van een hoop gedonderd en zware muziekstukken. Eigenlijk luistert het allemaal heel gemakkelijk weg en doet het soms denken aan Pink Floyd. Zanger Alex Kestkitalo heeft een licht rasperige stem wat de wat gladde muziekproductie wat ruwer maakt. Toetsenist Jere Saarainen heeft sowieso een mooie rol in het totale geluid maar in de keyboardsolo mag hij alles uit de kast trekken en werkt hij al spelend naar een climax waarna gitarist Jaakko Kettunen het stokje overneemt. Na dit heerlijke intermezzo beweegt de band terug naar de basis en eindigt met een old-school grand finale.
Ook in Sail Across The Universe is het de melodie die vrij toegankelijk en vooral degelijk klinkt. Op een gegeven moment wordt er wat zwaarder aangezet en klinkt er zelfs een voorzichtige grunt maar dat is van korte duur en het contrast krijgt een extra accent met het akoestische vervolg begeleid door zang. Van daaruit bouwt Overhead alles weer mooi op.
Invloeden van Pink Floyd, King Crimson en Marillion zijn aanwezig op het album en Ghosts From The Future is nu juist een compositie die zo vijftig jaar geleden gemaakt had kunnen worden. Drummer Ville Sjöblom bedient zich van een vorm van hypnodrum die je pakt en meeneemt. Bijzonder is het stuk waarin zanger Alex gebruik maakt van zijn dwarsfluit waarmee de sfeer wat verandert en er daarbij een licht oosters tintje wordt toegevoegd aan het basisgeluid. Met een licht psychedelisch karakter uit de jaren zeventig zijn de ruim twaalf minuten zo voorbij.
De dwarsfluit is in het geluid van Overhead geen uitzondering. Ook in The Pilot’s Not Fit To Fly bevat ook een stuk dwarsfluit wat hier de compositie een licht folklore-karakter meegeeft. De zang is gemoedelijk neergezet en met het verslavende drumritme en de subtiele gitaarbegeleiding neigt het een beetje naar Steely Dan. Overhead zorgt er in de composities en hier in het bijzonder voor dat er genoeg ruimte en tijd is om helemaal in de compositie te duiken, waarbij de dwarsfluit en de gitaarsolo je doen neervlijen in het zachte mos terwijl je in de lucht het vliegtuig waarneemt waarvan de piloot zich niet zo lekker voelt.
Ook op cd 2 vind je composities met eenzelfde karakter (en vreemde titels). Planet Of Disorder begint strak met de dwarsfluit in de hoofdrol en een licht onregelmatig drumritme. Qua zang moet ik denken aan iemand als Joe Jackson. Het tempo is prettig en de opbouw is goed. Halverwege is het rustieke stuk muziek een moment van natuurlijke reflectie. Muzikaal is er ook hier genoeg ruimte om helemaal meegezogen te worden in de sfeer van de compositie.
Voortbordurend op de ingeslagen weg vervolgt Overhead zijn weg in Sleep Tight Sweetheart, een psychedelisch slaapliedje met een licht southern rocktintje wanneer je naar het gitaarspel van Jaakko luistert. Hier zit de aantrekkingskracht in de solide basis, maar wordt je daarbij getriggerd door de vele details die langskomen.
Die kleine uitstapjes zorgen ervoor dat het progressieve karakter voller en breder wordt. Tuesday That Never Came is een ingetogen stuk muziek waarin er een continue onderliggende spanning is die latent aanwezig is, maar zich uiteindelijk niet laat horen. In Sheep Stay Silent dat qua titel bijzonder staat het progressieve groovende karakter centraal en wordt er even zwaar ingezet met een klein oosters tintje dat fascineert. Van daaruit is de stap naar de old-school symfonische rock in Almost Always Near The End niet zo groot. Gewoon ouderwets genieten met toevoegingen van dwarsfluit en Hammond orgel.
Wat overblijft op de beide albums is het titelnummer dat met ruim zeventien minuten één volledige kant van een grammofoonplaat zou kunnen vullen.
Telepathic Minds is een mooie compositie waar alle elementen uit het Overheadgeluid te vinden zijn. Er wordt leuk gespeeld en geëxperimenteerd met tempo en stijl. Variërend van akoestische stukken waarin gitaar en zang elkaar versterken. In alles houdt Overhead het wel overzichtelijk en ontaarden ze niet in complexe structuren die over elkaar heen buitelen. Gemakkelijk te volgen dus. Ook hier zijn er de uitstapjes naar de symforock en krijgt het geheel na tien minuten zelfs een bluesyinslag. Vooral in de heerlijke gitaarsolo ademt alles de bluesrock.
Overhead zet met dit dubbelalbum een stuk muziek neer dat me zeer aanspreekt. Liefhebbers van oude symfonische rock kunnen hun hart ophalen en het gebruik van de dwarsfluit is verfrissend, maar biedt ook een stuk comfort.