Overruled – Hybris

Fast-thrash, thrashing speedmetal of speedthrash, er bestaan verschillende namen voor wat Overruled uit Hoogeveen brengt. Hoe je het ook wil noemen, hun debuutalbum Hybris is zo sterk dat 2019 wel eens het jaar van Overruled kan worden. Met shows op Pitfest en Eurosonic ziet hun agenda er alvast veelbelovend uit.
In de vijver van speeding thrash is er best wel wat concurrentie voor Overruled, zowel in eigen land als in de buurlanden. Denken we maar aan net iets bekendere acts als Evil Invaders, Distillator, Satan en Artillery. Met Hybris sluit Overruled mooi aan in dat rijtje.
De fout die veel bands maken zodra z in het speelveld van de speed terechtkomen, is het eentonige drumritme dat ze aanhouden. Daar fietst deze Nederlandse band mooi omheen met heel efficiënt geplaatste breaks en dat zonder het tempo te breken of te laten zakken. Het riffwerk is compact en zuinig gedoseerd waar het moet en breed uitwaaierend waar het kan. Ook de zang is heel mooi afgewogen. Remco Smit is geen Rob Halford of Bruce Dickinson, dat verwachten we ook niet, maar dan moet je er wel je kopje bijhouden en zorgen dat de zang niet gaat domineren op het gitaarwerk. De koortjes van Overruled zijn ook een prima zet tegen het stereotype eentonige van speedmetal. Enig minpuntje is het pauzemomentje van iets meer dan een minuut op Purgatory.  Dat haalt de vaart uit dit voor het overige heel snedige album.
Op die manier is het Overruled gelukt om een album vol te spelen waarbij elke track een eigen gezicht heeft.  En er staan nauwelijks vullers op Hybris. De hoogtepunten zijn het op de leest van Metallica geschoeide Losing Sanity, openingstrack Pawns Of War, titeltrack Hybris en het lekker galopperende Follow His Order.