Vandaag is de eerste aangekondigde datum dat de frontman van Slipknot en Stone Sour op het podium van 013 staat en het is dan ook volledig uitverkocht. Echter, het is het tweede optreden van Corey hier, aangezien er snel een tweede avond werd geboekt die een week eerder plaats vond. Het is opvallend hoe druk het al van het begin af aan is in de zaal. Het is duidelijk dat niemand een slechte plek wil hebben, dus geen risico’s worden genomen. Leuk voor de openingsact!
Oxymorrons is misschien niet de eerste act die je zou verwachten om te openen vanavond. De combinatie van rock, funk en rap ligt toch wel wat verwijderd van de muziekstijl van de hoofdact. De heren uit Queens, New York vergezelden Corey echter al eerder bij zijn Noord-Amerikaanse tour en metalcore band Bad Omens bij hun Engelse tour. Met net genoeg gitaar om liefhebbers van rock en metal toch te bekoren weten ze het publiek langzaam maar zeker mee te krijgen. De mix van stijlen is zeker creatief en regelmatig catchy. Vooral wanneer ze de zaal mee weten te laten scanderen ‘’Two R’s, Not One’’ in referentie tot hun bandnaam.
Het is overduidelijk dat ze er plezier in hebben hier te staan en dat ze daarmee vereerd zijn. Dat maakt de act sympathiek. Daarnaast heet hun debuutalbum Melanin Punk. Dat is een verwijzing naar het concept van melanine als een verenigende kracht die de huidskleur overstijgt. Oxymorrons omschrijven “melanin punk” als een embleem van cultuur, een opstandig ethos en een viering van de gedeelde menselijke ervaring. Omarmen van diversiteit staat hoog bij ze in het vaandel, en die attitude kunnen we nu meer dan ooit gebruiken.
Oorverdovend applaus begroet de grote kleine frontman van Stone Sour en Slipknot, Corey Taylor. Met deze tour promoot hij zijn nieuwe, ook door ons goed ontvangen solo album, CMF2. Corey wordt bijgestaan door Zach Throne (gitaar), Dustin Robert (drums), Stone Sour’s Christian Martucci (gitaar) en Eliot Lorango (bas). Laatstgenoemde krijgt nogal wat te verduren van Corey bij zijn voorstelrondje als hij grapt hem niet aan te willen kondigen. Het publiek speelt daar mooi op in door steeds wanneer zijn naam genoemd wordt extra te applaudisseren en te joelen.
Geopend wordt met Post Traumatic Blues van CMF2, meteen gevolgd door Stone Sour nummer Tumult. Daarmee zet Corey de toon van de setlist, eigen nummers afgewisseld door populaire nummers van zijn andere band. Na Black Eyes Blue en het opzwepende We Are The Rest volgt Stone Sour’s Song #3. Een prachtige ode aan Corey’s geliefde, die in deze setting niet helemaal overkomt. De mooie emotie van het nummer verdrinkt lichtelijk in het showman schap. Na Beyond, wederom van CMF2 worden de Slipknot fans getrakteerd op Before I Forget van hun album Vol 3: The Subliminal Verses.
Er is even een momentje van humor, als Corey Taylor zich weer waagt aan zijn intussen geliefde cover van het thema van Sponge Bob Squarepants. Daarna wordt de set weer serieus opgepakt met Slipknot’s Snuff en een bevlogen versie van Stone Sour’s 30/30/150 wat refereert naar Corey’s maten toen hij nog een gefrustreerde en gepeste jongeling was. Na het heftige Talk Sick is het tijd voor Corey om zijn gevoelige kant wat meer te etaleren. CMF2’s Midnight wordt geflankeerd door de semi-akoestische Stone Sour ballads Bother en Through Glass. Twee nummers die het grote publiek leerden dat Corey meer kan dan alleen woest schreeuwen en in die zin aan de voet stonden van zijn solo albums en dus deze tour. Mooi uitgevoerd, maar de songs komen iets minder tot hun recht in zo’n volle zaal. Over die gevoelige kant gesproken, wanneer het publiek maar zijn naam blijft scanderen verandert de man met de grote bek in een verlegen kereltje. Zijn stem breekt als hij duidelijk geëmotioneerd het publiek vertelt dat dit veel voor hem betekent.
Na deze hit verdwijnen Corey en zijn band van het podium om al snel terug te keren voor een encore bestaande uit Slipknot’s Duality en de Black Sabbath cover Fairies Wear Booth. Met dit laatste nummer geeft Corey zijn eerbetoon aan de band zonder welke hij of geen enkele metalband hier zouden staan. Mooi gebaar.
Corey wist zeker te overtuigen, ook zonder masker. Dat toonde hij al eerder met Stone Sour natuurlijk, maar eens te meer vanavond. Dikke complimenten ook voor zijn begeleidingsband. De heren zien er niet alleen uit als echte rocksterren, zowel hun podiumpresentatie als muzikale virtuositeit zijn van grote kwaliteit.
Foto’s: Charlotte Grips