Het Londense O2 Kentish Town is al aardig volgelopen als ’68 de avond mag openen. Het Noise Punk-duo uit Atlanta gaat direct als een bezetene te keer. Gitarist en zanger Josh stuitert over het podium en gooit zijn gitaar de lucht in alsof het niets is. Ondertussen ramt drummer Nikko er vrolijk op los en dat niet zonder ook allerlei cliché-poses aan te nemen. ’68 is naar Londen gekomen om het publiek te vermaken en hun puntige muziek doet de bezoekers al snel met de hoofden meeknikken. Duo’s zoals deze doen al snel denken aan andere tweemansformaties zoals The Black Keys en The White Stripes. ’68 laat zou men een een White Stripes-on-speed mogen noemen. In een hoog tempo denderen de nummers voorbij en ook bij deze formatie worden allerlei effecten uit de trucendoos gehaald. Zo breekt zanger Josh in het laatste nummer letterlijk het drumstel van collega alvast af, waarna er slechts nog één trom overblijft om op te slaan. Londen is er klaar voor!
O2 Forum Kentish Town is tijdens de show van ’68 al aardig volgelopen en als de lichten voor een tweede maal doven mag Alien Ant Farm zich van hun beste kant laten zien. De heren zijn bij velen bekend door die beroemde cover die ongetwijfeld tot het laatst zal worden bewaard. Ook is er weinig nieuws om te promoten, waardoor we vanavond een Greatest Hits-setlist voor onze kiezen krijgen. De eerste moshpits zijn dan ook al snel een feit en het publiek wordt goed opgezweept door zanger Dryden en consorten. Het is tijd voor Nu-Metal en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Het feest is goed losgebarsten, maar ook weet de band de zaal even stil te krijgen door een nummer aan Linkin Park-frontman Chester op te dragen. Alien Ant Farm en Linkin Park waren enorm goed met elkaar bevriend en sinds het heengaan van Chester gaat er geen dag voorbij dat Alien Ant Farm geen nummer aan hem opdraagt. Het publiek kan alleen maar applaudisseren en toont respect voor deze actie. Alien Ant Farm brengt vanavond ook nog een ode aan de band Bad Brains door Gene Machine / Don’t Bother Me te coveren, maar velen wachten tot die andere ene cover. Uiteraard mag dan ook als allerlaatste track Micheal Jackson’s Smooth Criminal niet ontbreken. Vol overgave laat heel de zaal weten dat Annie OK is!
Het overlijden van Chester Bennington was een grote schok in de muziekscene. Beide bands hebben regelmatig met hun vrienden uit Californië op het podium gestaan en om de muziek te eren klinkt In The End door de speakers. Vanaf de eerste tonen gaat de menigte in deze grote zaal uit zijn dak. Vol overgave wordt de tekst van woord tot woord meegezongen. De sfeer zit er dan ook compleet in en dan moet de hoofdact nog beginnen. De laatste tonen van deze klassieker worden snel afgewisseld met de eerste tonen van P.O.D. Het hoofdprogramma kan niet sterker openen dan met het de track BOOM, waarbij men ook meteen laat zijn dat men CO2-kanonnen heeft meegenomen. Frontman Sonny staat meteen bovenop een verhoging aan de rand van het podium om zo contact met het publiek te maken en al snel wordt deze actie herhaald door een gitarist van de band. De vlam slaat meteen in de pan, het publiek mosht, springt en brult de teksten mee. De opener mag dan nog van het succesvolle album Satellite-album komen, maar de tijd is sindsdien niet stil blijven staan. Afgelopen jaar bracht P.O.D. het nieuwe album Circles uit en na het spelen van een paar oudjes is het tijd om het publiek in Londen wat nieuws voor te schotelen.
Al heel snel wordt duidelijk dat men zich niet hoeft druk te maken of het nieuwe materiaal wel past bij de muziek eerder heeft gemaakt. De zaal ontploft tijdens Panic Attack en Rockin’ With The Best, waarbij de frontman wederom het publiek opzoekt en er zelfs induikt om daar zijn teksten te spitten. De menigte gaat nog meer uit zijn en ook wagen bezoekers in Londen zich aan het fenomeen crowdsurfen. Alle elementen die voor een perfecte avond moeten zorgen zijn dan ook aanwezig, een gretige band die het dak van de zaal wil afspelen, een menigte die alleen maar wil bouncen en een goede geluidsinstallatie die er ook voor zorgt dat er achterin de zaal wat te horen is.
Nadat de band een vijftal tracks van het album Circles heeft gespeeld pakt men graag weer terug met wat oudjes uit hun discografie, waarbij publiekslieveling Satellite er wederom voor zorgt dat de keeltjes wijd open gaan. Nu de kelen dan toch goed gesmeerd zijn is het wel zo handig dat niet veel later Youth Of The Nation klinkt. Natuurlijk is het aan de frontman de taak om het publiek zo luid mogelijk het alom bekende refrein te doen meebrullen. Het is natuurlijk nooit hard en luid genoeg…
P.O.D. verkeert dan ook in bloedvorm. De band speelt strak en we kunnen de heren op weinig fouten betrappen. De muzikanten zijn echter geen grootse entertainers, maar daarvoor hebben ze een frontman die alle hoeken van het podium wel heeft gezien vanavond. Er wordt het publiek dan ook weinig rust gegund om even bij te komen. Slechts bij de ballad Beautiful wordt het gas even teruggenomen en mag iedereen zijn telefoon tevoorschijn halen om een lichtje door de zaal te laten schijnen. Even wanen we ons bij een popshow. Terwijl iedereen zijn telefoon pakt grijpt de zanger het moment aan om een aantal flesjes water het publiek in te gooien. P.O.D. geeft duidelijk om hun fans en dit hebben ze vanavond al regelmatig laten blijken. De show in O2 Forum Kentish Town kan natuurlijk niet eindigen met een ballad, want na het spelen van Listening For The Silence is er nog èèn meebruller voor het laatst bewaard. Vol overgave laat iedereen zich in Londen horen: I feel so alive!