Met grote regelmaat staat er bij Café Wilhelmina livemuziek op het menu. De shows in deze horecagelegenheid hebben altijd iets speciaals. De afstand tussen publiek en band is te verwaarlozen. Er zijn geen barriers, er is geen bewaking, met slechts één stap sta je op het podium. Shows in Wilhelmina zijn dan ook vaak heel intens en als dan ook de Paceshifters op bezoek komen lonkt een hele mooie avond.
Het café is goedgevuld als supportact The Road Home de eerste tonen laat horen. De band uit Enschede mag het publiek komen opwarmen, alhoewel dat niet heel moeilijk is. Wilhelmina heeft een laag plafond en in combinatie met de lampen stijgt de temperatuur al vrij snel. The Road Home lijkt qua muziek als twee druppels water op The Gaslight Anthem. Als eenmaal deze vergelijking is gemaakt laat je deze niet meer los. De melancholische rock ‘n roll heeft een positieve uitwerking en dat is te danken aan de twee broers die graag de zanglijnen verdelen. Het publiek danst wat mee en geniet van de klanken. De mannen ademen rock ‘n roll en ook hun looks passen perfect bij hun sound. Hoewel de heren de sound uit New Jersey hoog in het vaandel hebben staan spelen ze wel allemaal eigen werk, er is geen cover te bekennen. Ze kondigen dan ook vol trots aan hun muziek na de show graag aan iedereen te verkopen. The Road Home levert een heerlijke set af en wie nog niet was opgewarmd is dat nu wel.
Er wordt in een razendsnel tempo omgebouwd en na een kwartier is het aan de Paceshifters om Café Wilhelmina op zijn kop te gaan zetten. Dat is voor het rocktrio uit Wijhe geen probleem. De mannen gaan vanaf de allereerste seconde vol tegenaan. Paceshifters doet niet aan concessies, het is alles of niets. Onlangs brachten ze alweer hun vierde album Waiting To Derail uit en vandaag krijgt het publiek in Eindhoven te horen hoe deze nummers in een live-uitvoering klinken. Wat al snel opvalt is dat deze nummers live veel harder klinken dan op de plaat en dat dat helemaal niet vervelend is. De energie spat van het podium, de gitaren scheuren en we zien de gebroeders Dokman als een bezetene over dit kleine podium op en neer gaan. De focus ligt vandaag op het promoten van het nieuwe materiaal, maar ook de oude nummers mogen niet vergeten worden. Het is vandaag de avond voor superfan Maarten. Als de Paceshifters aankondigen een oud nummer te spelen lijkt dit voor hem het startschot om het podium te bestormen. Wild danst hij over het podium en gezien de blikken van de band is Maarten geen onbekende. Gekleed in een Paceshifters-shirt zet hij zijn dansmoves ook voor het podium de gehele avond voort. Het werkt dan ook aanstekelijk en langzamerhand komt Café Wilhelmina in beweging.
Er is bijna geen moment om adem te happen, de geoliede rockmachine dendert maar door. De laatste tijd wordt de band veel vergeleken met Nirvana en dat is niet vreemd. De heerlijke rauwe sound, het gortdroge stemgeluid van Seb en de energie die van het podium spat doet veel lijken op de grungeband uit Seattle. Om hier nog een schepje bovenop te doen zetten de heren uit Wijhe Smells Like Teen Spirit in om even te laten horen wat ze in huis hebben. Om vanavond te overtuigen hebben ze deze wereldberoemde riffs niet nodig, het eigen materiaal volstaat. Het nieuwe album Waiting To Derail blijkt live veel grootser uit te pakken dan wat ze in de studio hebben weten vast te leggen. Rock ‘n Roll to the Max! Café Wilhelmina is veranderd in een dampend rockhol en de gitaarsolo’s vliegen je om de oren. Wie dan ook even dacht dat de Paceshifters waren ingedut heeft het mis. Het trio is alive & kicking en de band is de komende tijd op een aantal festivals te zien. Wie naar Dauwpop, Oranjepop, Zwarte Cross of Nirwana Tuinfeest gaat doet er verstandig aan om alvast een cirkeltje op het blokkenschema te plaatsen!
Foto’s door Marc Koetse – Rockportaal.nl
Paceshifters – Café Wilhelmina (Eindhoven) 31/03/2017
500
vorig bericht