Pagan Altar – The Time Lord

Bij het horen van de naam Pagan Altar gaat mijn verbeelding meteen aan de slag in de richting van folk- en paganmetal. Bij de band Pagan Altar uit het Verenigd Koninkrijk is dit absoluut niet het geval. De band speelt muziek die als doommetal wordt gekarakteriseerd, maar de voornaamste invloeden  haalt uit de rockmuziek uit de jaren zeventig. Het meeste materiaal van de band is ook voornamelijk gemaakt in de late jaren zeventig en werd verspreid met, jawel, cassettebandjes !!  Pagan Altar heeft echter het succes van toen nooit echt kunnen realiseren. The Time Lord komt oorspronkelijk uit 2004 en was alleen verkrijgbaar als grammofoonplaat. In 2011 is er een heruitgave geweest en hoewel beide keren de complete voorraad in korte tijd was uitverkocht is Pagan Altar de cultstatus nooit echt ontstegen. Eind 2012 wordt er weer een nieuwe cd verwacht van de band rond zanger Terry en gitarist Alan Jones. Voor Cruz Del Sur Music reden om deze EP met vijf nummers nogmaals aan het publiek voor te schotelen. Driemaal is scheepsrecht. De invloeden uit de jaren zeventig zijn overmatig aanwezig op de EP. Allereerst is er dat heerlijke (vinyl)geluid.  De nummers lijken ergens in een oude holle boom te zijn opgenomen. Daarnaast wijken de nummers af van de korte popliedjes en met een gemiddelde tijd van zes minuten kun je echt even in een nummer verdwijnen. Titelnummer The Time Lord klinkt vertrouwd. Het stevige gitaargeluid wordt ondersteund door een eenvoudig, doch opzwempend en stuwend drumritme, dat met de nodige fills tussendoor nadrukkelijk maar niet storend aanwezig is. De stem van Terry Jones klinkt rasperig en kent wat overeenkomsten met het oude stemgeluid van Eric Clapton.  In Judgement Of The Dead horen we een stijl die veel meer teruggaat naar het geluid van Black Sabbath. Het stemgeluid van Terry gaat zelfs door een wat vervormd karakter in de richting van het geluid van Ozzy. Ook in dit nummer een zware riff die als een diesel door het nummer heen blijft walsen, met daaroverheen genoeg ruimte voor het drumgeluid en uitgesponnen gitaarsolo’s.  Hoewel het nummer The Black Mass ook dat trage begin kent, komt er gaandeweg meer tempo in. The Black Mass wordt gezien als het klassieke nummer van de band. Het laatste nummer heet Reincarnation.  Ik beluister het nummer in 2012 en zou bijna zweren dat ik de jongens van REM materiaal van Pagan Altar in de kast hebben staan. Doe bij het geluid dat verwant is aan REM wederom het nostalgische 70-geluid en een sample-tje van Born To Be Wild en Reincarnation is een feit. Of Pagan Altar met hun nieuwe cd Never Quite Dead de cultstatus zullen ontstijgen, weet ik niet. Voor fans van oude rock en lange nummers, klinkt Pagan Altar lekker oud.