Vanavond steek ik de grens over voor mijn eerste buitenlandse concert van het jaar. De bestemming: Die Trompete in Bochum, Duitsland. Pageninetynine is twee jaar geleden heropgericht en maakt na 23 jaar afwezigheid zijn Europese rentree. Dit is pas de tweede show van de tour, nadat ze gisteren gestart zijn in Brussel. De band heeft een legendarische status en wordt gezien als de pioniers van het screamo-genre samen met mede-Amerikanen Orchid en Saetia. Bij aankomst in Bochum leidt de weg naar een schemerige kelderzaal, waar een nauwelijks tien centimeter hoog podium in de hoek prijkt. Op papier totaal ongeschikt voor een achtkoppig Amerikaans gezelschap. Toch is deze setting de perfecte voedingsbodem voor chaos en intens publiekscontact. De avond wordt geopend door de lokale supportact Black Molar.
Stipt om acht uur betreedt het viertal het podium. Hoewel ze qua stijl niet naadloos aansluiten bij het hoofdprogramma, delen beide bands wortels in de post-hardcore. Black Molar neigt echter meer richting sludge en noise, wat resulteert in een zware, duistere sound.
Het geluid is oorverdovend, maar opvallend goed afgesteld. De instrumenten zijn goed van elkaar te onderscheiden en vooral de krakende baspartijen komen goed uit de verf. De frontman heeft een rauwe, diepe grunt, echter klinken deze na verloop van tijd erg eentonig. De sporadisch hoge uithalen zijn daarom extra welkom. Black Molar speelt hard, compromisloos en blaast ons omver met hun mengelmoes. Tijdens het toebedeelde half uur spelen ze hun volledige EP, waarbij vooral Pale Dust en Invocation lekker weerklinken. Een krachtige opwarmer voor liefhebbers van het zwaardere werk.
Na een korte pauze vult de kelder zich in rap tempo. Het is overduidelijk dat het publiek is afgereisd voor Pg. 99, de band die met hun Document #5 de blauwdruk legde voor een geheel genre. Hun status groeide verder met het baanbrekende Document #8, EP Document #7 en de Majority Rule split Document #12. In 2003 viel het doek, met slechts enkele reünieshows in 2011. Sinds 2023 is de band echter definitief terug en nu dus voor het eerst weer te zien op Europese bodem.
Het bijzondere aan dit Amerikaanse ensemble is de bezetting. Pg. 99 bestaat namelijk uit drie gitaristen, twee bassisten, twee zangers en een drummer, waardoor chaotische songstructuren en schizofrene zanglijnen gegarandeerd zijn. Tot mijn verbazing positioneren ze zich toch alle acht grotendeels op het podium. De nadruk ligt vandaag vooral op de laatste langspeler. Hits als Punk Rock In The Wrong Hands en In Love With An Apparition worden luidkeels meegeschreeuwd, terwijl furieuze erupties als Ruiner Of Life het publiek in verbijstering achter laten.
De drie gitaristen zorgen voor een klassieke mengelmoes van screamo en mathcore, maar etaleren ook melodisch gitaarwerk in bijvoorbeeld de grotendeels instrumentale nummers Living In The Skeleton Of A Happy Memory en The Hollowed Out Chest Of A Dead Horse. De balans tussen chaotische uitbarstingen en meeslepende passages wordt meesterlijk bewaakt. Hoewel er geen moshpit ontstaat, is de betrokkenheid van het publiek onmiskenbaar en wordt er veelvuldig geheadbangt. Halverwege verlaat frontman Blake Midgette kort het podium voor een sanitaire pauze, terwijl de overige leden onverstoorbaar doorgaan.
Pg. 99 geniet ervan om terug te zijn in Duitsland en dat wordt regelmatig uitgesproken, verder laat de band vooral de muziek spreken en praat alleen tijdens het herstemmen van de instrumenten. Hoewel het optreden officieel ten einde is, zijn band en publiek nog niet uitgeput. Er volgt een toegift met het zelden live gespeelde By The Fireplace In White, dat al 25 jaar niet meer op Europese bodem heeft geklonken. Vooraf verontschuldigen drummer Johnny Ward en zanger Chris Taylor zich voor eventuele rommeligheden, maar daarvan blijkt nauwelijks sprake. In dit twaalf minuten durende epos stelen de vijf (bas)gitaristen de show met fenomenale riffs — een subliem einde van een intens en meeslepende reünie die naar meer smaakt.
Ondanks de lange afwezigheid en de leeftijd van de bandleden vertoont Pageninetynine geen spoortje slijtage. Voor wie binnenkort Roadburn aandoet: deze band is een absolute aanrader en wie nog tijd over heeft, doet er goed aan diezelfde dag ook Blind Girls en Gillian Carter mee te pikken.