Pain Of Salvation – Road Salt Two

En daar zijn ze weer. De eigenzinnige Zweden van Pain Of Salvation. Wellicht gaat er bij u geen belletje rinkelen maar bij mij wel aangezien Road Salt One nog vers in het geheugen zit. De opvolger van deze, naar mijn bescheiden mening, grandioze plaat heet hoe verrassend, Road Salt Two. Veranderen de mannen vroeger wel eens hun muzikale richting, dit keer is dit niet het geval. Road Salt Two heeft dezelfde muzikale inslag als hun vorige plaat.
Bij Road Salt One had ik al grote moeite om de muziek te omarmen. Uiteindelijk is me dat na heel veel luisterbeurten gelukt. Ik was echter wel benieuwd naar waar Daniel Gildenlow en kompanen dit keer mee op de proppen zouden komen. De titel verraadt al veel. Het is inderdaad een opvolger van nummer één. Ook op deze plaat wordt geëxperimenteerd met verschillende stijlen. Van de stijl die van oudsher gespeeld werd (metal) is eigenlijk nauwelijks meer iets van te herkennen. Vandaag de dag valt het voor mij onder de noemer ‘progressive rock’. Ook dit album heeft meerdere luisterbeurten nodig gehad voordat de pracht ervan tot me doordringt.
Geeft dat? Nee, niet als je zulke hoge kwaliteit muziek aflevert. Het album begint met een soort van intro met klassieke muziek wat mij betreft achterwege had kunnen blijven. Ik begrijp het idee erachter wel maar het voegt niets toe. Daarna begint de plaat pas echt met direct één van de beter nummers, namelijk Softly She Cries. Een rustig hardrocknummer waarin Daniel direct laat horen wat een strot hij heeft. Het nummer Conditioned begint met een heerlijk pakkend gitaardeuntje dat zich direct in je hoofd nestelt en daarna niet meer weg te krijgen is.
Het mooie van Road Salt Two is dat het veelzijdig is. Het album begint namelijk heftig met bovengenoemde nummers waarna er gas wordt teruggenomen met de mooie, rustige ballad Healing Now waarin de akoestische gitaar de hoofdrol vertolkt. De snerpende, emotionele stem van de frontman maakt het helemaal af. Het album bevat rustige nummers en daarnaast ook opzwepende nummers waarbij alles uit de kast wordt getrokken. De stem van Daniel past zich moeiteloos naar het soort muziek aan. De ene keer zingt hij ingetogen (bijvoorbeeld 1979 en Healing Now) en bij de echte rocknummers (bijvoorbeeld The Deeper Cut) laat hij echt horen wat hij met zijn stem kan bereiken. Een goed punt van Pain Of Salvation is het feit dat ze je telkens weten te verrassen. Ik ga dat hier niet uitleggen, dat moet je gewoon horen.
Eigenzinnig kun je de Zweden noemen maar ze komen ermee weg. Wat een goede plaat.  De mensen die Road Salt One al niks vonden kunnen deel twee maar beter overslaan. Voor de rest; gaat dat luisteren!