De Next van poppodium 013 staat vandaag volledig in het teken van beatdown. Met een diverse line-up uit het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Zwitserland worden we vanavond getrakteerd op een combinatie van oudgedienden en opstormende kracht. Zo bestaan voorprogramma’s Desolated en The Acacia Strain al sinds 2007 en 2001 respectievelijk, maar is het in 2017 opgerichte Paleface Swiss dat er met de headlinerpositie vandoor weet te gaan. Gezien de recente groei van deze heerschap is dit dan ook meer dan terecht. Het is dan ook niet gek dat de Next al maanden vantevoren is uitverkocht en de Zwitsers eigenlijk een upgrade naar de Main zouden verdienen. Toch heeft een show als deze veel meer sfeer in een klein zweethok.
Maar eerst is het om 18:30 (vroeg pieken zullen ze bij 013 gedacht hebben) de tijd aan Desolated om het opgedraafde publiek op te warmen. De band laat weten veel pech te hebben gehad deze tour, maar blij te zijn met alle steun. Zo ging hun bus kapot, mochten ze Zwitserland niet in en waren er meer problemen. Desalniettemin oogt de band onder leiding van Paul Williams vandaag bijzonder enthousiast en is de vreugde van de gezichten af te lezen. Ze staan immers niet iedere dag in een uitverkochte zaal met zulk actief publiek. Vanaf de eerste tonen is het namelijk tijd voor moshpits, logge breakdowns en rechtlijnige beatdown. Hoewel het overgrote deel weinig innovatie met zich meebrengt, heeft The Beginning een prima solo en is het drumwerk van Joel Scott ook van hoog niveau.
Vanavond worden de meeste nummers van hun laatste wapenfeit The End gehaald, maar aangezien deze ondertussen al negen jaar oud is, vinden de heren het ook tijd voor wat nieuwe muziek. Het gezelschap verzekerd ons namelijk dat er een nieuw album aankomt in juni. Afgaande op dit nieuwe Victim, is dit een plaat om in de gaten te houden. Desolated speelt strak en warmt het publiek lekker op. Vernieuwing hoeft niet altijd laten deze Britten blijken, want ook met standaard instrumentaties krijgen ze de voeten van de vloer en worden de two-steps in werking gezet. Vooral wanneer de zanger zijn microfoon door het publiek laat gaan, zien we dat deze mannen zeker wel fans hebben vandaag en mijn kennismaking met dit ensemble is dan ook overwegend positief.
Na een korte ombouw is het tijd voor de veteranen van The Acacia Strain. Wat mij betreft lichtelijk schandalig dat deze band zichzelf degradeert tot voorprogramma, want ze hebben zelf ook de kunde en kracht om een afsluitende positie te bekleden. Desondanks ben ik maar al te blij om de altijd goedlachse Vincent Bennett en zijn kornuiten live te zien. Vorig jaar ging deze frontman nog viraal om een broodje kebab op Graspop, vandaag staat hij weer als een energieke pitbull over het podium te rennen.
Vandaag wordt er gekozen om aan te vangen met meezinger Flourishing van hun laatste werk Step Into The Light. (of ja, de band bracht op diezelfde dag ook Failure Will Follow uit) Wat mij betreft een slimme keuze aangezien de Amerikanen direct de hele zaal naar hun hand toe weten te trekken. Dit zet zich voort tijdens publieksfavoriet Chhinnamasta. Vincent nodigt mensen uit om op het podium te klimmen en daar wordt gretig gehoor aan gegeven en zo veranderd de zaal naast een slagveld ook in een heuse vliegbasis.
Het werk van The Acacia Strain bevat variatie, sterke teksten en worden vooral kracht bijgezet door de gitaartandem van Mike Guglielmo en Devin ‘Big Slime’ Shidaker. Bennett zelf is perfect bij stem en laat naast zijn screams, ook pigsqueels, lows en andere vocale kunsten horen. Dat hij meer in zich heeft dan alleen agressie laat hij tussen de nummers door horen. Zo geeft de zichtbaar geëmotioneerde frontman een speech over de hardheid van het leven en het vinden van plezier in deze zware wereld. Voor The Acacia Strain betekent dat muziek delen met alle mensen in Tilburg vandaag. Deze speech mag op veel bijval rekenen, zowel in applaus als op vocaal gebied wanneer The Acacia Strain bijvoorbeeld Beast en Feed a Pigeon Breed a Rat ten gehore brengt. Afsluiter Carbomb is het oudste nummer op de setlist en laat de zaal tot extase komen met een ‘survival of the fittest’ moshpit. The Acacia Strain laat zien waarom ze eigenlijk ook als headliner kunnen en eigenlijk moeten dienen.
De echte headliner vandaag is niemand minder dan Paleface Swiss. De band maakte in 2022 indruk met Fear & Dagger en wist zo in razendsnel tempo door te groeien van de underground naar Europese festivals. Die groei werd alleen maar versterkt met de komst van hun langverwachte vervolg Cursed. De plaat waarop Paleface Swiss experimenteerde om zo een eigen geluid te ontwikkelen. Niet gek dat de Zwitsers deze plaat dan ook volledig ten tonele brengen. Zo vangen we aan met de introducerende klanken van Un Pobre Niño Murió, waarna het viertal in sneltreinvaart het podium op komt rennen voor het vervolg Hatred. De toehoorders in de voorste regionen kennen alle teksten, terwijl er daarachter vooral wordt genoten van een onvermoeide sessie duw- en trekwerk, en de nodige dosis karate.
Het eerste nummer dat niet afkomstig is van hun laatste plaat is het zware, lage Suppressing Times waarbij frontman Zelli aangeeft dat crowdsurfen en stagediven is toegestaan. Vanaf dat moment blijft het een eindeloze storm aan podiumbeklimmers en mensen die zich over de menigte laten meevaren. Zelli imponeert met zijn snelle uithalen, terwijl het gitaarwerk van Yannick vooral excelleert tijdens zijn soleermomenten. Youth Decay is het eerste moment dat Paleface afwijkt van de standaard structuur en brengt op nu-metal gerichte raps ten gehore die doen denken aan bands als Korn en King 810.
Naast het werk van voorgaande platen spelen de Zwitsers ook singles die daartussen zijn uitgebracht. Zo wordt er tijdens The Gallow opgeroepen om ‘If this pain is all I will know, I will find peace in the gallow’ uit volle borst mee te zingen. De band toont zichtbare waardering voor de inzet van de volle Next en straalt meermaals dank en blijdschap uit, want zonder ons heeft de band naar eigen zeggen geen bestaansrecht.
Hierna brengen zanger Zelli en bassist Tommy een statement door elkaar op de mond te zoenen. Wie dit niet kan waarderen, wordt verzocht om de zaal te verlaten. Een krachtig en mooi statement tegen homofobie, waarna logischerwijs het anti-haat nummer Enough? wordt ingezet. Niet alleen een nummer tegen haat in het algemeen, maar ook tegen de haat die de band kreeg op de stijlverandering. Zodoende de cynisch, harde breakdowns met de begeleidende tekst ‘Is it fucking hard enough for you now, huh?’
Paleface draait om meer dan alleen hardheid en laat ook horen een ballade te kunnen schrijven. Natuurlijk hoort dit gepaard te gaan met zaklampen en zo haalt de volledige zaal hun telefoon tevoorschijn voor River Of Sorrows. Het krachtige nummer komt goed tot zijn recht en wordt opgevolgd door het eveneens meezingbare Please End Me. Voor wie dacht dat de show over was, dient even te wachten op de intro 666. Deze mondt uiteraard uit in het kiezelharde Pain, waarna afsluiter Love Burns alweer het einde van deze avond betekend. Paleface jaagt er in een rap tempo doorheen, eindigt te vroeg, maar wel met een voldaan gevoel. Een band die bewijst dat ontoegankelijke muziek een breder publiek aan kan spreken. Ik zie ze maar al te graag doorgroeien naar nog grotere hoogtes.
Foto’s: Dian Van Den Heuvel