Palisades – Erase The Pain

Met Howard Benson (Of Mice & Men, In Flames) moet het wel goed komen, bedacht Palisades uit New Jersey. Ik moet zeggen dat het geluid ook zeker mooi vol is neergezet op het album Erase The Pain. Het is het vierde album dat de band uitbrengt sinds de oprichting in 2011. De post-hardcorestijl wordt verder uitgebouwd op Erase The Pain.
Met Vendetta wordt al wel duidelijk waar Palisades voor staat. Er is ruimte voor een helder drumgeluid en een mooie afwisseling tussen de intensiteit in de coupletten en de refreinen die extra zwaar aangezet zijn. Het geluid laveert voor mij ergens tussen stadionrock van Avenged Sevenfold en de nu-metal van Papa Roach.
Erase The Pain en Fade zetten de ingeslagen weg mooi door. Het geluid klinkt fris en spreekt aan. En dan denk ik vooral ook bij de jongere meisjes, want langzamerhand wordt duidelijk dat Palisades gladgeschoren nu-metal neerzet op het album. Dat neemt niet weg dat er soms stevig en krachtig wordt ingezet op bepaalde momenten.
In de eerste single War worden de registers aardig opengetrokken tot het heldere stemgeluid van Louis “Lou” Miceli Jr. inspringt. Door de opbouw en de aanstekelijkheid van de melodie is meteen duidelijk dat dit een goed gekozen single is. Met Run Away weet ik zeker dat een vrouwelijk jongkoppig publiek smult van hetgeen Palisades neerzet. Zoetsappig wordt de compositie uitgevoerd waarin wederom het zanggeluid net dat accent in zich heeft om menig hormoon te laten vibreren. Daarbij is de compositie perfect opgebouwd met een sterke afwisseling in kracht en emotie. Knap staaltje werk moet ik zeggen. Later op het album komt het gevoelige karakter nogmaals terug in Patient dat zich ontwikkelt als een gevoelig popliedje dat menig hart sneller zal doen kloppen.
Na het rustige intermezzo mag de volumeknop wel weer wat omhoog. Ghost start krachtig met een mooi riffgeluid dat telkens in de aanloop naar een couplet naar voren wordt geschoven. Palisades houdt het krachtige karakter niet erg vast in Fragile Bones en Push. Natuurlijk wordt er stevig gerockt, maar hier klinkt een band die wat op veilig lijkt te spelen en binnen de lijntjes van het genre opereert met daarin wederom een flinke knipoog naar het geluid van Papa Roach. Met Shed My Skin worden alle registers aan het eind van het album nog even open getrokken. Er zijn wat techno-elementen toegevoegd aan het algemene geluid van de band en daardoor wijkt deze compositie enigszins af van de rest van het album. Desalniettemin past het uitstekend op een consistent album waarop Palisades van zich laat horen op een manier die toch erg aanspreekt. Zeker een wat jonger publiek kan gecharmeerd worden van het geluid op Erase The Pain en niet eens alleen maar publiek binnen het metalgenre.