Het uit Utrecht afkomstige Pandae klinkt lekker eigenzinnig. Dit komt met name door de veelzijdige stem van Kim Erkens. Soms zwoel en verleidend (zoals op Sue Seducer), maar ook regelmatig schreeuwend en dreigend. Haar hoge bereik zal niet iedereen aanspreken, maar technisch gezien is het imposant wat Kim weet te brengen. De eigen referentie aan acts als Portishead en Kate Bush zijn nog enigszins te hoog gegrepen. Wel zijn de baslijnen soms duidelijk geïnspireerd op de drum ‘n bass/ triphop waar Portishead een van de vaandeldragers van is. Zeker wanneer de band een stap terugneemt in tempo, zoals in het titelnummer, zijn die invloeden duidelijk terug te horen. Dan klinkt ook het jazz noir gevoel door. Met dank aan het relaxte, maar soms drukke, samenspel van de instrumenten en de bijpassende stem van Kim. Het enige wat de band nog mist is een aantal echt onderscheidende nummers. De basis is prima op orde, maar het mist nog net dat speciale. Zo klinken de nummers, ondanks de verschillende invloeden, toch nog iets teveel op elkaar. Een aantal trendbreuken in de muziek en een duidelijk onderscheid tussen de muzikale invloeden zullen Pandae verder helpen. Het klinkt allemaal OK, zeker bij vier nummers, maar nu nog één (klein) stapje meer en anders. Dan voorspellen we voor Pandae een interessante toekomst.
https://www.facebook.com/Pandaeband/
Pandae – Now
187
vorig bericht