Pantommind – Search For Eternity

De band Pantommind komt van ver. Geografisch komt deze progressieve metalband uit Bulgarije. Qua tijd is de band al twee decennia bezig. Sinds 2003 in een vrij stabiele bezetting waarbij de uitbreiding met toetsenist Sunny X misschien wel als katalysator heeft gewerkt. Vanaf het album Shade Of Fate gaat het de band namelijk tamelijk voor de wind en gaat alles in een stroomversnelling met onder meer optredens met Fates Warning en Helloween. De opvolger Lunasense krijgt lovende kritieken en wordt door sommigen als album van het jaar bestempeld. Na zes jaar komt Pantommind dan eindelijk met Search For Eternity.
Mijn eerste ervaring met het album neemt me mee naar het geluid van Symphony X. Progressieve metal, maar dan één die makkelijk in het gehoor ligt. Nummers als Not For Me, Tell Me en Angel klinken vertrouwd en omarmen je bijna meteen. In Tell Me en Moon Horizon komt de meerwaarde van de toetsen sterk naar voren. Hoewel het geluid door het hele album participeert in het totale geluid, komt het juist in deze nummers lekker prominent naar voren. De progressieve grenzen worden regelmatig opgezocht, maar zelden ernstig overschreven. In Walk On misschien nog het meest door een ernstig onregelmatig ritme onder de melodielijn. Pantommind neemt je op Search For Eternity tweemaal mee op de gevoelige toer. Het meeslepende Lost Lullaby is heel mooi. Van diepgang is niet echt sprake, maar dat brokkelt niets af aan de schoonheid van het nummer. Het titelnummer Search For Eternity begint fraai met een pakkende gitaarsolo van ongeveer één minuut. De zang van Tony Ivan neemt het stokje over. Even denk je te maken te hebben met nog een ballad, maar het langzame nummer wint langzaam aan kracht en snelheid. Naar het eind toe wordt het nummer wat uitgesponnen, wat een klein beetje afbreuk doet aan het geheel. Maar dat wordt zeker goed gemaakt door het stevige instrumentale nummer Hypnophobia waar de heren van Pantommind duidelijk maken dat ze hun vak duidelijk verstaan.
Search For Eternity is dan ook een lekker album geworden, waar de compositie centraal staat en de muzikanten laten horen dat ze een flinke pot muziek kunnen voortbrengen op een hoog niveau. Binnen de progressieve metal zijn het niet diegene die het hardst spelen of het snelst. Pantommind kleurt netjes binnen de lijntjes van het muzikale genre. Maar ze kleuren wel heel netjes.