Papa Roach – Crooked Teeth

Back to the roots met het gebruik van een fikse portie hiphop en rap. Dat is wat Papa Roach wilde neerzetten toen ze gezamenlijk de oefenruimte betraden. Zonder na te denken of het aan zou slaan, zijn de heren vanuit hun gevoel composities gaan schrijven. En om het geheel een extra impuls te geven zijn ze in zee gegaan met het producersduo Nicholas “RAS” Furlong and Colin Brittain. Twee heren die zijn opgegroeid met de (oude) muziek van Papa Roach en dat vuur weer wilden aanwakkeren. Dat betekent onder meer dat Shaddix op het album een aardig potje weg kan rappen, zoals in ‘the old days’.
Crooked Teeth is daarmee een puur en gevarieerd album geworden waarin stevige nu-metal laat horen niet gedateerd te zijn. Voorbeelden hiervan vind je in Break The Fall. Dit is een sterke compositie waar een pompend ritme en gevoel van bombast met regressieve stukken worden afgewisseld en waarin de rap meer centraal staat, maar altijd weer terugkeert naar de stevige basis. Een basis die gezien kan worden als een prettige rollercoaster in de vorm van een aanstekelijk sterk refrein. Live zal deze compositie goed vallen inclusief het wuiven van duizenden handjes van links naar rechts.
Maar ook Crooked Teeth gaat subiet uit de startblokken en mag gezien worden als een stuk nu-metal pur sang. Het is één bonk energie zoals we dat gewend zijn van Papa Roach en laat op sommige punten de idee van Rage Against The Machine herleven. Katalysatoren zijn zeker het gitaargeluid en de drumpartij. Naar het einde toe is die energie terug te vinden in Traumatic. Deze compositie past in het therapeutische karakter en biedt de luisteraar goede hedendaagse nu-metal dat pittig naar voren komt in de refreinen en daarbij een goede verdeling in zich heeft van de nietsontziende moshpitenergie tot de rustige ik-voel-het-weer-komen stukken.
Dat therapeutische karakter dat waarschijnlijk te maken zal hebben met de vervelende ervaringen van Shaddix de afgelopen jaren wordt daarbij mooi verwoord in Help. Deze compositie is al eerder bekend geworden door de videoclip. Het bevat een goede groove en een makkelijke one-liner en zou zomaar eens de hymna kunnen worden van menig therapeut. Ik hoop daarbij van harte dat de band het eveneens zo tot zich neemt. “I need help, because I’m drowning in myself”.
Het album geeft vooral een vertrouwd gevoel. Het (meer) kenmerkende geluid van Papa Roach komt zeer tot zijn recht in het groovende My Medication, dat de variatie en de energie bevat van een goed Papa Roach-nummer en waarin het heldere stemgeluid van Shaddix wordt aangevuld met sterke rapmomenten. Ook Born For Greatness bekt lekker. Het bevat een aanstekelijke melodie met daar doorheen wat hiphopachtige elementen en dubstepstukken. Misschien door toedoen van schrijver en producer Jason Evigan (onder meer Jason Derulo). In Born For Greatness valt goed op hoe prettig Shaddix zijn stemgeluid kan inzetten in het toch veelzijdige geluid van Papa Roach.
Het is niet verwonderlijk dat Papa Roach over populariteit niet te klagen heeft, want ook American Dreams klinkt prettig, is prettig en luistert prettig weg.
Wanneer de voet even op de rem wordt gezet is het even uitblazen met Periscope. Deze quasi-ballad lijkt in het begin niet bijzonder, maar het zou me echter niet verbazen dat juist deze compositie populair zou kunnen worden. Het heeft iets ongrijpbaars, iets fascinerends in zich en het zou kunnen dat dit veroorzaakt wordt door het samenspel van Shaddix en Skylar Grey die qua stem uitstekend binnen de setting van de compositie past.
Voor Sunrise Trailer Park is Machine Gun Kelly ingevlogen. Het tempo in de compositie lit in een vrij log ritme. Dat past uitstekend bij de rap van Machine Gun Kelly. Hij klinkt strak en sterk en geeft het geheel wat extra zwaarte mee; het refrein is aantrekkelijk en het lichtelijk bluesy southern gitaargeluid zorgt voor een fraaie wending en maakt het af waarna Papa Roach in None Of The Above nog even laat horen waarom de band er één is om rekening mee te houden. Er ligt een waarschuwend kinderliedje verweven in de compositie. Voor de rest is het niet heel hard of snel, maar wel met een sterke groove.
Ik heb ondertussen Papa Roach menigmaal live gezien en geen van de keren heeft de band me teleurgesteld. De mix van rap, metal, dubstep en dan vooral ingebed in lekkere composities zorgt er in combinatie met de strak gespeelde sets voor dat ieder optreden een feest is. Daar gaat Crooked Teeth zeker aan bijdragen. Er staan wederom een paar ijzersterke composities op het album die het live heel goed gaan doen. Daarbij is het back-to-the-future-gevoel springlevend en heeft Papa Roach bewezen nog lang niet uitgespeeld te zijn.