De stijl van de heren uit California is aan veel verandering onderhevig geweest maar keer op keer schotelt Papa Roach de luisteraar een plaat vol goede muziek voor. Niet iedereen is er van onder de indruk bleek destijds al door het feit dat het album ‘Lovehatetragedy’ stukken minder verkocht werd dan hun grote doorbraak. Feit blijft dat de heren steeds voor vernieuwing zorgen. Ook wordt de muziek steeds beter geproduceerd. Het geheel wordt, als ik het zo stellen mag, wat gelikter. En dat in dit geval in de positieve zin van het woord. Jacoby Shaddix richt zich niet meer op een klein segment rockers maar op het ‘grote’ prubliek. Shaddix en kompanen weten heel goed dat het grote geld daar te vinden is en niet in hun oude vertrouwde stijl.
Jammer is het wel. De muziek op ‘The Connection’ is een gecalculeerd geheel. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en dat is te horen. Mooi intro dat daarna overgaat in ‘Still Swinging’ de eerste single van het album. Wat opvalt is dat Papa Roach een melodieuzere weg ingeslagen is. Minder rap en meer zang. En het gebruik van keyboards/electronica is te horen. Dit wordt niet veel ingezet en ik denk dat we ons daar gelukkig mee kunnen prijzen. Na het album een paar keer te hebben beluisterd blijf ik in mijn hoofd zitten met termen als ‘middelmatig’ en ‘niet bijzonder.’ ‘The Connection’ heeft meerder songs op het album staan die de moeite waard zijn maar er geen enkele, op Still Swinging na, springt eruit. Het is ook direct duidelijk waarom dat nummer de eerste single is geworden.
Het lijkt nu enigszins negatief maar dat is het niet. Dat het album, op enkele nummers na, geen uitschieters kent hoeft helemaal niet te betekenen dat we hier te maken hebben met een ondermaats album. Integendeel. De muziek is goed, de productie is goed en de teksten zijn goed. Driemaal een goed. Prima score. Papa Roach is nog niet vergeten en The Connection laat ons horen dat er nog steeds muziek gemaakt wordt die er toe doet. En dat kunnen we niet van alle voormalige nu-metalcollega’s zeggen.