Paradise Lost – Medusa

Medusa is voor het meest zware, en vijftiende, album van Paradise Lost de ‘muze’ geweest. De figuur uit de Griekse mythologie en de interpretatie van het verhaal door de Amerikaanse schrijver Jack London intrigeerde Nick Holmes en inspireerde hem bij het schrijven van het nieuwe album. Het leven op zich en de onvermijdelijke dood en een eventueel hiernamaals of het ontbreken hiervan staan daarbij centraal in de acht nieuwe composities.
Paradise Lost, met nieuwe drummer Waltteri Väyrynen, is daarmee flink op dreef op het nieuwe album Medusa. Een album dat qua geluid dicht bij de beginjaren van de band ligt, maar uiteindelijk een mooi vervolg is op het vorige album The Plague Within.
Medusa begint met Fearless Sky. Een compositie die zijn oorsprong in de jaren zeventig lijkt te hebben. Een hammondgeluid zwelt geleidelijk aan en op een bepaald moment wordt het spanningsveld verder gevoed door een sterke doch zware gitaarriff en klinkende donder(/trommel)slagen. Als uit de modder omhoog komend ‘gorgelt’ zanger Nick Holmes zijn teksten in dit zompige muziekmoeraslandschap. Zes minuten lang bepaalt die zware en trage muzikale moerasmist de sfeer en krijgt de luisteraar hypnotiserend in de macht,  totdat er een lichte versnelling ligt in de compositie. Het tempo versnelt licht en het stemgeluid van Nick verhoogt lichtelijk terwijl het gitaargeluid onverdroten bij de basis blijft en uiteindelijk het complete spel weer in zijn greep heeft.
Gods Of Ancient mag zijn roots in de doommetal hebben. Het is een compositie die op The Plague Within eveneens tot zijn recht zou komen. De doommetalbasis wordt afgewisselend en aangevuld met deathmetalelementen en zorgt ervoor dat er snelheid blijft bestaan in het geheel.
Ik ben geen gitaarliefhebber in de trant van snelle en (ellen)lange solo´s of instrumentale composities, maar het gitaargeluid van Greg Mackintosh en Aaron Aedy in From The Gallows bieden me precies waar ik wél van houd bij een gitaar. From The Gallows is zo´n compositie waarin de gitaarsolo een volledige compositie duurt. The Phoenix van The Cult heeft dat voor mij en ook hier bij From The Gallows is dat gitaargeluid zo bepalend voor de sfeer terwijl de rest van de band rustig ook zijn ding doet. Daarbij zorgt het geluid van de gitaar voor een goede frisse en heldere tegenhanger voor de diepzwarte teksten en stem van Nick.
The Longest Winter is als eerste track eerder naar voren geschoven. Hoewel de titel misschien een beeld schetst van desolaatheid of koude is de compositie dit toch niet. Het zware karakter ligt in het verlengde van From The Gallows en over het algemeen genomen, heeft The Longest Winter voor mij een prettige positieve vibe. Ik zou me kunnen voorstellen dat anderen in een psychose belanden na deze compositie mar uiteindelijk is het een wonderschone compositie waarin de karakteristieke elementen van Paradise Lost prachtig naar voren worden geschoven. In het spel van de elementen zorgen een traag drumtempo, distortionscheurende gitaren en een donkerzwaar basgeluid voor een prachtig evenwicht waarin Nick Holmes als een spin zijn patronen mag weven.
In titelnummer Medusa ontstijgt Nick Holmes zijn ‘kerker’ en werkt met zijn stemgeluid vanuit een zware grunt meer naar wat we clean vocals mogen noemen. Halverwege Medusa wordt het rustig, bijna stil. Allen een eenvoudig akkoord is de voorbode voor de solo van Mackintosh die heerlijk en verfrissend bezit neemt van de compositie.
No Passage For The Dead past uitstekend in het totaalplaatje van het album. Geen verrassingen maar een eigentijds geluid waarin Paradise Lost anno 2017 grossiert.
Blood And Chaos is een relatief snel nummer voor Medusabegrippen. Het tempo ligt vrij hoog en het stemgeluid van Nick Holmes zou passen binnen de darkwave uit de jaren tachtig. Zwaar, laag maar toch met een warm timbre geeft hij de compositie meer diepte.
In Until The Grave krijgt de luisteraar wederom (en voor de laatste keer) te maken met die prachtige en meeslepende gitaarmuur waartegen Nick zijn teksten als graffiti smijt terwijl de ritmesectie als sloopkogels ritmisch de muur bewerken.
Met Medusa blijft Paradise Lost op de weg die ze zijn ingeslagen met The Plague Within. De basis ligt in het zware doommetalgenre waar Paradise Lost één van de vaandeldragers is. Kenmerkend is enerzijds het diepzwarte karakter van de muziek en teksten, met daar overheen het sublieme gitaargeluid dat voor de prachtige en enerverende accenten zorgt in de composities. En hoewel Medusa misschien donker van aard is, moet ik zeggen dat ik uitermate blij en tevreden ben met dit nieuwe album.