Paradise Lost – The Plague Within

Met Tragic Idol wist Paradise Lost me zwaar te overtuigen. Met The Plague Within gaan ze enerzijds verder op de ingeslagen weg van Tragic Idol, maar aan de andere kant helemaal terug naar het diepzware doomgeluid dat we ook van de band kennen. Vooruitgang met oog voor het verleden. We zouden met dit laatste album het geheel als ‘back to the future’ kunnen noemen.
Deze creatieve explosie zou ze fans kunnen kosten, maar zelf denk ik dat velen het nieuwe album omarmen als uniek. Toen de band met Punishment Through Time het eerste nummer had opgenomen, leek het er nog op dat ze verder zouden gaan met de ingeslagen weg van Tragic Idol. Ook No Hope In Sight, Terminal (dat tekstueel een beetje tegenvalt) en An Eternity Of Lies liggen in het verlengde. De fraaie gitaarmelodieën bieden een fraaie kleurschakering op het muzikale palet. De uiteindelijke versie van An Eternity Of Lies heeft wel wat voeten in de aarde gehad. Pas na vijftien verschillende versies waren de vjif heren tevreden over het resultaat. Ik ken de eerdere versies niet, maar met versie vijftien is het goed toeven. Het nummer start onheilspellend en kent wat pagan-accenten. De versnelling later in het nummer en de ruimte voor gitaar en het stemgeluid van Nick Holmes geven het nummer de nodige kracht mee. Prettig is ook dat de basismelodie uit het intro steeds terugkeert in het vervolg. Nu het stemgeluid van Nick Holmes ter sprake is geweest, is het (mocht je het nog niet weten) goed om te vertellen dat hij bovenal gebruik maakt van zijn grunttechnieken. En dat past uitstekend bij de nummers die terug grijpen op de doommetal. Beneath Broken Earth was hierin de katalysator. Maar ook Sacrifice The Flame, Victim Of The Past en Flesh From Bone kunnen het beste omschreven worden als diep, donker, doom en grom. Flesh From Bone heeft naast de zware doommetal ook uptempo deathmetalstukken in zich. Een lekkere combinatie. Paradise Lost keert in Cry Out ook nog eens terug naar de oude heavymetalstijl. Het nummer klinkt wat retro om tenslotte in Return Of The Sun het album waardig af te sluiten met Nick Holmes die zijn diverse zangstijlen gebruikt.
Paradise Lost heeft zich op zijn veertiende album een soort van opnieuw uitgevonden. The Plague Within klinkt daardoor niet oubollig of ingekakt, maar laat een band horen die nog altijd zeer zware en krachtige nummers kan spelen die ook zonder twijfel de tand des tijds zullen doorstaan.
 
[youtube id=”55XlIPzY5q0″ align=”left” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=55XlIPzY5q0″]