Voor mij ligt Weaver of the Black Moon, het debuutalbum van de multinationale black metal act Parfaxitas. Met leden van o.a. Whoredom Rife, Sinmaren, Merihem en Suffering Hour hebben we het zeker niet over onbekenden in het genre. Daarnaast schreeuwt Kråbøl van o.a. Misotheist nog enkele gastvocalen op deze plaat. Het label Terratur Possesions koos 31 mei als datum waarop de plaat aan de wereld tentoongesteld werd. Dezelfde datum die het label gaf aan de nieuwe platen van Whoredom Rife en Kråbøl. Een bijzondere keuze, aangezien de luisteraar normaliter slecht zijn aandacht verdelen kan. Aan mij de eer om dit langverwachte debuut aan te tand te voelen en te kijken of deze ervaren rotten tot een mooie nieuwe samensmelting konden komen.
Het album begint met Breath of the Thoughtless Light. De band weet direct een heerlijk ongemakkelijk sfeertje neer te zetten. Dissonante leadpartijen dronen over de luisteraar heen en worden afgewisseld met prachtige melodische maar gitzwarte riffs. De vocalist draagt met zijn raspende stem bij aan de akeligheid en ook het drum- en baswerk is van grote klasse. Zowel stilistisch als qua productie balanceert het album tussen de jaren ‘90 en nu. De vocale kunsten zoals op Golachab: The Avenging Sword en de grootse dissonante partijen zijn vrij modern, maar de algehele sfeer en productie van de muziek knipogen weldegelijk naar de bands uit de jaren ‘90, waarbij vooral Emperor in de gedachten schiet. Dit geeft het album een tijdloze uitstraling en klasse. Ook geeft het sterk aanwezige gevoel voor melodie een bepaalde herkenbaarheid die bands uit deze stijl van dissonante duisternis nog weleens ontberen.
Vergelijkingen met bands als Misotheist, Deathspell Omega en natuurlijk Whoredom Rife zijn niet te missen. De muziek lijkt echter net iets meer gestroomlijnd en melodieuzer dan wat men van dit genre vaak verwacht. Het album zet ondanks de zwartgalligheid en ongemakkelijke sfeer toch ook een bepaalde schoonheid neer. Door de dikke laag duisternis prikken memorabele hooks en melodieën heen. Enkele hoogtepunten op de plaat zijn Ravens of Dispersion, de gitzwarte titeltrack en het bijzondere Thou Shalt Worship No Other. Halverwege deze track zit een van de meest memorabele gitaarpartijen die ik in tijden in deze stijl muziek gehoord heb. Het album staat bol van dit soort momentjes, maar de manier waarop het in deze track wordt toegepast is bijzonder smaakvol.
Met afsluiter Sea of Blood/Fields of Nightmare werkt de band vervolgens naar een prachtige climax toe. De catchiness die de band door de chaos heen weet te weven is indrukwekkend. In ruim 12 minuten stelt de band nog even alles tentoon waar de plaat om draait. Ondanks de serieuze lengte van de track blijft Parfaxitas beklijven en eigenlijk geldt dat voor de gehele plaat. Het gevoel van bijna cosmische mysterie en naargeestigheid is consistent en de band zet een heel duidelijke sfeer neer. Weavers of the Black Moon is een loodzware deken die over je heen valt. Tegelijkertijd heb je dankzij de esoterische atmosfeer die het ademt soms het idee boven de matras te zweven. Een geweldig album en eentje die liefhebbers van het genre zonder te twijfelen kunnen aanschaffen.