Er is veel gezegd en geschreven over Batushka. De band kwam in 2015 met het nu al legendarische Litourgiya op de proppen. Een baanbrekend album dat furieuze black metal combineerde met de esthetiek én koorzang van de Oost-Europese orthodoxe kerk. Het album was het debuut van de band en blies alles en iedereen omver. Het was vernieuwend, bezwerend en van meet af aan extreem goed gecomponeerd; een ongekende prestatie. En toen begon de ellende. De band viel uiteen en er ontstonden twee Batushka’s met elk hun eigen albums. Rechtzaken tussen gitarist en componist Krzysztof ‘Derph’ Darbikowski en zanger Bartlomiej Krysiuk over het gebruik van de naam ontsierden het verhaal en de albums kwamen niet in de buurt van het legendarische Litourgiya. Uiteindelijk is men de rechtbanken uitgekomen en mocht Derph als Batushka verder. Krysiuk besloot niet bij de pakken neer te zitten en maakt nu een doorstart met PATRIARKH. Eens kijken hoe dit eerste wapenfeit onder de nieuwe naam uitpakt.
Voor deze doorstart koos Krysiuk voor het verhaal van Eliasz Klimowicz, een zelfverklaarde profeet uit Wit-Rusland die in het begin van de twintigste eeuw in Polen een religieuze sekte opstartte. Bekend onder de naam ‘Profeet Ilja’ schaarde een groep volgelingen zich achter hem en na de eerste wereldoorlog stichtte hij de nederzetting Wierszalin. Hij had een visie gehad dat Wierszalin de nieuwe hoofdstad van de wereld zou worden na de apocalyps. Een zogeheten ‘doomsday prophet’ dus en prima thematiek voor de muziek van PATRIARKH. Geheel in stijl met voorgaand werk van Batushka heeft ПРОРОК ИЛИЯ, oftewel Prophet Ilja, acht nummers met een titel gevolgd door een t/m acht. In dit geval is er gekozen voor de songtitel ВЕРШАЛИН, wat zich vertaalt naar Wierszalin. Toch enigszins verrassend, omdat Hospodi, het werk dat ‘Bart’ uitbracht onder de naam Batushka, deze formule niet volgde.
Afijn, het is bij deze band natuurlijk makkelijk om te blijven hangen in vergelijkingen en achtergrondverhalen. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om de muziek. Het is dan ook daar dat er iets interessants gebeurt. Eerlijkheidshalve verwachtte ik na het zeer matige Hospodi en alle ellende niet veel van deze Prophet Ilja. Vanaf moment één grijpt het album echter de aandacht. De band grijpt duidelijk terug naar de gloriedagen van 2015 maar gebruikt het deze keer als basis om op verder te bouwen. Wat me vooral opvalt is de dosis folk die PARTRIARKH aan het bekende recept heeft toegevoegd. Een mandoline, de hurdy-gurdy en de talharpa geven de muziek diepgang. PATRIARKH zorgt hierdoor naast de orthodoxe klanken ook voor een gevoel van geografische identiteit. Wat verder opvalt is de vrouwelijke zang die door het hele album heen ingezet wordt. Deze klanken dragen prachtig bij aan de bekende bijna ceremoniële sfeer; een sterke keuze van Krysiuk!
Het album, zeker in het middenstuk, geeft een bepaalde eb en vloed beweging tussen metal en folk die je echt bij het verhaal houdt. We zien duidelijk de visie van Krysiuk en deze Prophet Ilja voelt dan ook als een nieuwe evolutie van waar het in 2015 mee begon in plaats van het krampachtig proberen terug te grijpen naar eerder succes. De mix van de atmosferische orthodoxe black en doom met de genoemde folk elementen werkt fantastisch. Een klein puntje van kritiek is dat deze mix eigenlijk op elk nummer opnieuw geïntroduceerd wordt, waardoor het na een tijdje wat veel om te behappen wordt. De volle productie draagt hier ook aan bij. Desondanks is Prophet Ilja verreweg het beste vervolg op Litourgiya tot op heden. Maar belangrijker; het is een album dat ook buiten alle logische vergelijkingen om zijn mannetje staat!