Paul Gilbert – Behold Electric Guitar

In zijn inmiddels vijftien full-length albums omspannende solocarrière heeft Paul Gilbert (Mr. Big, Racer X) zich vaak per album met andere muzikanten omringd. Soms zong hij op zijn albums, soms was het volledig instrumentaal en soms gebruikte hij zijn gitaar om de zanglijnen weer te geven, zoals op het coversalbum Stone Pushing Uphill Man. Op album nummer vijftien gooit hij de boel nóg maar eens om.
Bij de muzikanten kwam ik geen voor mij bekende namen tegen. Dat is ook niet zo gek. De bassist is de uit New Orleans afkomstige Roland Guerin en de andere muzikanten komen uit de lokale scene in Gilbert’s woonplaats Portland: toetsenist Asher Fulero en de drummers Bill Ray, Reinhardt Melz en Brian Foxworth. Ze hebben elk heel veel interessants gedaan, bij heel veel bekende muzikanten, maar hardrock, metal en prog was het zelden. De klasse blijkt al uit het feit dat het album (twaalf tracks van samen een uur) in een paar dagen is opgenomen. Gilbert stuurde videos in de PledgeMusic-campagne van tracks die vaak in één take werden opgenomen.
Het furieuze gitaarwerk van Gilbert is niet verdwenen, maar door die keuze van begeleiders gaat het op Behold Electric Guitar vaak richting instrumentale fusion. Dat blijkt al aan het begin van het album. Havin’ It is namelijk vooral jazz en funkrock. In I Own A Building hoor je Gilbert weer met de gitaar als het ware zanglijnen uitvoeren op de moment dat hij de slide erbij pakt. Aan Everywhere That Mary Went zit nog een mooi verhaal vast: het is gebaseerd op het kinderliedje Mary Had A Little Lamb. Je moet dat overigens wel weten om die herkomst te horen. De orgelpartij op dit nummer is heerlijk.
Natuurlijk is het ouderwetse shredwerk ook op Behold Electric Guitar te horen. Sir You Need To Calm Down is daar maar één voorbeeld van. Blues For Rabbit is juist een mooi voorbeeld van hoe de andere muzikanten zorgen voor een andere sfeer. Gilbert zelf blijft voor gillende gitaaruithalen zorgen, maar de begeleiding zit vaak ergens tussen blues, jazz en funk. Eigenlijk past dat prima bij de stijl van Gilbert, omdat die al jaren bizar snel shredwerk afwisselt en combineert met buitengewoon melodieuze solo’s, zonder zich nou heel erg bezig te houden met de vraag of het nou metal, blues, pop of funk is.
In vergelijking met eerder werk van Gilbert is de begeleiding een traditioneler jazz/blues/funk-begeleiding. Dat is geen kritiek, want het zijn stuk voor stuk topmuzikanten. Het betekent echter dat hoewel het gitaarspel van Gilbert niet wezenlijk verschilt – op iets minder gitaarhalsracerij dan anders na wellicht -, het geheel dat wel is. En dat zal ongetwijfeld Gilberts bedoeling geweest zijn toen hij deze muzikanten bij elkaar zocht. Het is even wennen, maar uiteindelijk levert die verandering ook interessante nieuwe paden op.
Behold Electric Guitar is op dit moment alleen te krijgen via PledgeMusic. Ongetwijfeld zal het album ook over enige tijd via een ‘normale’ platenmaatschappij te krijgen zijn. Helaas betekent het voor dit moment dat er geen video’s te vinden zijn buiten PledgeMusic en dat het album ook nog niet op Spotify staat. Maar het blijft heel simpel. Mocht je het eerdere instrumentale solowerk van Gilbert kunnen waarderen, dat kun je Behold Electric Guitar blind aanschaffen. En voor het geval je nog niet helemaal overtuigd bent: met de band uit de studiosessies (met als drummer Bill Ray) gaf hij in de week ná het opnemen van het album een concert in The Iridium in New York. Laat dat concert nou in zijn geheel op YouTube staan…
Vanaf 17 mei is Behold Electric Guitar verkrijgbaar via Music Theories Recordings/Mascot.

Paul Gilbert op Facebook