Paul Gilbert is al een tijdje bezig met op de gitaar gespeelde zanglijnen én hij is een liefhebber van covers – op soloplaten, bij online concerten en in een hele reeks projecten met Mike Portnoy. Die twee dingen zijn samengekomen op The Dio Album.
De drums zijn van Bill Ray, die al present was op Behold Electric guitar, maar de rest is gedaan door Gilbert zelf, inclusief de baspartijen. Gilbert heeft gekozen voor zo ongeveer de bekendste tracks uit Dio’s periode bij Rainbow (Kill The King, Man On The Silver Mountain, Long Live Rock ‘n’ Roll, Starstruck), de eerste periode bij Black Sabbath (Neon Knights, Country Girl, Heaven And Hell, Lady Evil) en de eerste periode met Dio (Stand Up And Shout, Holy Diver, Don’t Talk To Strangers en The Last In Line).
Laten we wel zijn, dat is een reeks van kneiters waar je u tegen zegt. Gilbert hoort bij mijn favoriete gitaristen, de originelen van deze tracks heb ik stuk voor stuk meerdere keren in de kast staan, dus dat kan niet mis toch? Helaas, het werkt niet echt. Misschien was het wel erg geslaagd geweest voor een eenmalige tournee en misschien zelfs voor een live-cd, maar als studioproject wil het maar niet sprankelen. Er zijn uitzonderingen, zoals Long Live Rock ‘n’ Roll. Daarvan zijn er echter te weinig.
Daar zijn volgens mij een paar redenen voor. Ten eerste zijn de tracks zó overbekend, dat iedereen meteen de stem van Dio erbij denkt – niet de gitaarpartijen. De start met Neon Knights (ook de begintrack op Heaven And Hell) veroorzaakt bij mij in elk geval een lichte teleurstelling als Gilberts gitaar invalt. Dat Gilbert bijna slaafs de zanglijnen van Dio volgt versterkt dat alleen maar. Een andere reden is dat bij de originelen bepaald niet de minste muzikanten betrokken waren. Niet alleen Tony Iommi en Ritchie Blackmore, maar ook bijvoorbeeld Cozy Powell en Geezer Butler. Bill Ray is prima, maar geen Cozy Powell zoals Paul Gilbert geen Geezer Butler is. Het resultaat is dat sommige versies juist net té strak zijn, en daardoor minder levendig.
Ja, het is heel knap wat Gilbert hier doet, zonder meer. Helaas blijft het iedere keer toch vooral een echo van de originelen, waarbij het voornaamste effect op mij is dat ik de originelen wat vaker draai. Dat is geen straf, maar dat was vast niet de bedoeling.
Op The Dio Album zijn de zanglijnen-op-gitaar net even te ver doorgetrokken. Misschien moet Gilbert ook weer eens een plaat met vocalen maken, bij wijze van reset zeg maar.