De Belg Peter Corijn zat begin van de jaren ’80 in Angry Voices, de band waarvan we onthouden hebben dat die één keer mocht openen voor U2 in de legendarische concertzaal Brielpoort in Deinze (B). Supports deden ze wel vaker, voor o.m. Echo & The Bunnymen en TC Matic. Corijn trok daarna het internationale zakenleven in, maar de muziekmicrobe bleef kriebelen en daarvoor nam hij het alter ego Paul Numi aan.
Numi’s eerste solo-albums zaten ergens tussen de Beatles en de Britpop. Zijn nieuwste album Chimera, inmiddels ook al van vorig jaar, gaat meer naar de alternatieve rock en new wave. Paul Numi verzamelde voor Chimera een mooi team rond zich met o.m. producer Roland Vanhuffel (Bløf), Michel Dierickx voor de mix (The Cure, OMD, Squeeze, Neon Judgement, TC Matic) en tal van getalenteerde muzikanten waarvan sommigen al net zo lang meedraaien in de muziekbusiness als Corijn zelf.
Chimera drijft op de typische bas- en gitaarsound van de jaren ’80. Denk aan Simple Minds (bv. op To Life) en soms hoor je vaag wat The Smiths. Alleen de synths zijn wat afwezig, terwijl die voor veel mensen net onmisbaar zijn voor alles wat verwijst naar die periode. Pianoballad Still had op het repertoire van de Editors kunnen staan, een band die ook de mosterd in het verleden haalt.
Bij Angry Voices was Corijn bassist en deed hij backing vocals, als Paul Numi profileert hij zich als zanger, gitarist, tekstschrijver en componist. Het is vooral in die twee laatste aspecten dat hij excelleert. Als tekstschrijver is hij een puike observator van de grote en kleine zaken uit zijn persoonlijke leven en van zijn directe omgeving. De sound is onmiskenbaar die van de donkere jaren ’80, maar de lyrics staan met twee voeten in het hier en nu.
De songs halen allemaal een hoog niveau. Mijn persoonlijke favorieten zijn Who I’m Living For, To Life en My Day Will Come.
Meer over Paul Numi vind je in het interview dat binnenkort op deze site komt. En je kan ook al luisteren naar Multitudes, de eerste singele van zijn volgende album.