Paul Numi – Parallel Lives

We zijn allemaal de som van onze beslissingen uit het verleden, is één van de bedenkingen van Paul Numi op zijn nieuwe album Parallel Lives. Wat zou er kunnen gebeurd zijn als hij (of wij als luisteraars) op een bepaald punt een andere richting gegaan was. Paul Numi geeft die levenslijnen vorm als een soort parallel universum en springt virtueel van de ene lijn op de andere en dat is interessanter dan blijven hangen aan spijt en wroeging over verloren liefdes en andere kansen die niet gegrepen werden. Een tweede stokpaardje op dit album is dat we mensen niet moeten reduceren tot één kenmerk. Zelf wordt hij al eens in het hokje geduwd van de ‘white-collar-Springsteen’, terwijl hij net heel hard zijn best doet om niet in één hokje te moeten zitten en een heel breed spectrum van onderwerpen aansnijdt. Om maar te zeggen dat de lyrics op Parallel Lives de moeite waard zijn om tegen het licht te houden, net als op voorganger Chimera.
Deze Belgische artiest groeit op Parallel Lives nog wat in zijn rol van songschrijver en performer. Op Not Yet houdt Numi de hand vast van een vriend die niet lang meer te leven heeft. Zo’n onderwerp levert in de muziek al eens goedkope tranen op, maar niet in deze song. “Let’s dance, laugh and sing, until the Reaper clips our wing. Let’s count our blessings in the hours, now the world is still ours.” Mooie, tijdloze lyrics die tegelijk herkenbaar en universeel zijn.
Het nieuwe album zou volgens de frontman meer Britpop zijn en minder ‘80’s/new wave dan voorganger Chimera, maardat is maar hoe je het bekijkt. So High, één van de singles, heeft inderdaad wel de look & feel van Britpoppers als Pulp of Supergrass. Maar Multitudes neigt als geheel en zeker in het refrein wat naar de synthpop van Duran Duran en de vroege Kim Wilde en voorts hoor je op dit album referenties naar The Stranglers (op Wake Up en I’ve Got It Made), Squeeze (ook Wake Up) en The The (Something To Hold On To) en een gepolijste versie van The Gang Of Four (Never, I Believed en Let’s Get Out). Misschien niet de meest vernoemde bands voor wie naar de jaren ’80 verwijst, maar wel bands die het peper en zout waren in de muziek van die jaren.
Op Parallel Lives laat Paul Numi zich begeleiden door dezelfde band als op Chimera en dat rendeert. De songs klinken nog organischer. De synth krijgt deze keer meer ruimte dan op het vorige album en dat is een goede beslissing omdat het geluid nog voller klinkt. Gemiddeld hebben de tracks van dit nieuwe album muzikaal meer peper in de kont dan op Chimera. Let’s Get Out heeft een heel aanstekelijke drive en I’ve Got It Made is gewoon een uitnodiging voor een bescheiden pogo. 
https://www.youtube.com/watch?v=swmKak10GwQ&t=2s

Related posts

Kingfisher Sky – Feeding The Wolves

1000Mods – Cheat Death

Joy Shannon – An Chailleach