Terwijl ik in februari in de rij voor “Weird Al” Yankovic stond, zag ik de aankondiging dat voormalig Style Council-lid Paul Weller naar het mooie Tilburgse poppidium zou komen. Zo’n drie maanden later was het zover. Het moment dat ik bij 013 aankwam, stond er al een groep fans te wachten bij de ingang. Aangezien het nog een paar uur zou duren voordat de zaal open ging besloot ik even een praatje te maken. Deze groep fans kwam grotendeels uit Engeland en had heel deze Europese tour gevolgd, bij het concert de avond vantevoren had een van hen Paul Weller nog ontmoet. De tijd vliegt als je het leuk hebt, zonder het door te hebben was het alweer 19.00 en mochten we naar binnen.
Samen met deze groep stonden we allen voorraan en zagen we na een uur het voorprogramma, Maxwell Farrington & Le SuperHomard het podium op komen. Ze hadden een halfuur-durende set die van mij wat langer had mogen duren. Een aangename verrassing. Zanger Maxwell Farrington had een zware sfeervolle stem die het zwevende instrumentale geluid mooi complimenteerde. De interactie met het publiek was ook aanwezig en de zanger had humor. Dit zorgde al snel voor een hele fijne sfeer in de zaal.
Een halfuur later liepen Paul Weller en zijn band, onder luid applaus, het podium op. De set werd geopend met “Cosmic Fringes”, afkomstig van Fat Pop (volume 1). Een van mijn persoonlijke favorieten van Weller en een goede opener van de set, waarbij de hele zaal enthousiast mee zong. Dit gebeurde ook tijdens “From the Floorboards Up”, een van Paul’s fijnste nummers. Vervolgens werden Style Council nummers “My Ever Changing Moods” en “Headstart for Happiness” gespeeld.
Paul vertelde wat verhalen over de nummers die hij speelde en nadat hij vertelde dat Stanley Road een week daarvoor 28 jaar oud was geworden speelde hij het gelijknamige nummer. Dit werd groots aangepakt met een rijk geluid wat de zaal vulde. Paul was voor dit nummer achter de piano gekropen en zong met dezelfde energie die in 1995 op het album te horen was. Zijn stem is er sindsdien absoluut niet op achteruit gegaan. De afwisseling tussen zijn recente nummers, rarities en de klassiekers die we allemaal kennen was goed. Zo werd “The Piper” afkomstig van een gelimiteerde EP vervolgens aan bod en kon “All the Pictures on the Wall” niet ontbreken.
De groep muzikanten die samen met Paul speelden, gaven deze nummers net wat extra’s. Zo greep bassist Jake Fletcher al vanaf het begin mijn aandacht. Hij was tevens ook backing vocalist en de interactie die hij met het publiek had was goed. Het rijke bass geluid klonk als muziek in mijn oren en maakte deze nummers nog beter dan ze al waren. Al was heel de band fantastisch. Dit was goed te horen omdat de geluidsman zijn werk die dag erg goed heeft gedaan. Niets was oorverdovend luid waardoor je de rest niet verstond, het was precies goed.
Wat echter wel oorverdovend luid door de zaal klonk was het applaus van het publiek toen “Start!” van The Jam werd gespeeld. Hier kon ik het niet laten toch even mee te zingen (sorry aan de mensen die naast me stonden) en los te gaan. Dit nummer is afkomstig van mijn favoriete Jam album, Sound Affects, wat jaren geleden mijn introductie met Paul Weller was. Gelukkig was de show nog niet ten einde en werden we nadat “Peacock Suit” werd gespeeld nog verwend met 2 toegiften.
Dit was een avond om nooit te vergeten. Ik kan met zekerheid zeggen dat dit een van de beste concerten is waar ik ooit ben geweest. Als enorme Paul Weller fan had ik me geen betere avond kunnen wensen. Mocht je de kans krijgen Paul tijdens de komende Europese tour (vanaf september) te zien, raad ik dat zeker aan. Weller en zijn band zijn stuk voor stuk getalenteerde muzikanten waar ik nog altijd geen genoeg van kan krijgen.