Pavallion – Stratospheria

Psychedelische rockmuziek is natuurlijk van alle tijden en misschien ook wel tijdloos. Grondleggers van dit genre en inspirators van velen is natuurlijk Pink Floyd.
Dat het genre tijdloos is bedacht het Duitse viertal Pavallion ook. Het debuutalbum uit 2017 is dan ook getiteld 2048 (via de band nog steeds verkrijgbaar op vinyl voor € 20,48…..). Dat album telde vijf lange nummers. Op de hier besproken opvolger Stratospheria hebben de Duitsers ten opzichte van 2048 op de drie nummers een flinke dosis postrock toegevoegd.
Waves klokt ruim tien minuten en kent een postrock-achtige opbouw waarbij de intensiteit langzaam toeneemt. Zachte toetsen, atmosferische gitaarakkoorden en resonerende percussie kenmerken het eerste deel van dit nummer. Langzaam groeit het nummer dankzij een lekkere groove. Zanger Sebastian Dückers heeft een fragiel monotone en soms onheilspellend klinkend stemgeluid die mede sfeerbepalend is. De climax halverwege wordt gevolgd door psychedelisch en overstuurd gitaarspel. Na een rustig stuk volgt opnieuw een climax en een duister en donker klinkend outro.
Monolith is totaal anders. Maar vooral dreigend. Logge resonerende gitaarriffs, zoemende synthesizers en een lage sprekende stem zorgen voor een macabere en doom metal-achtige sfeer. Het doet ook denken aan de horror-metal van Jacula en Antonius Rex.
Stratospheria klokt bijna 25 minuten en is als een drietrapsraket die je geleidelijk in een baan om de aarde manoeuvreert. Net als Waves worden de eerste minuten langzaam opgebouwd om na negen minuten met een mysterieuze gitaarriff vanuit het niets te ontbranden. Het gitaarspel is donker, rauw en dreigend. Het staccato drumwerk versterkt de sfeer. Na ruim twaalf minuten wordt de baan om de aarde bereikt en wordt een zweverig psychedelisch aandoend stuk je deel. De bezwerende zang en licht galmende gitaarspel draagt bij aan het gevoel van gewichtloosheid. Na een minuut of zestien volgt een nieuwe en rauwe climax, waarna een stuk volgt met heftig dubbel gitaarwerk. Juist wanneer je denkt dat het niet harder kan explodeert het nummer na negentien minuten in een nòg intensere climax die een minuut aanhoudt. Om vervolgens de laatste vijf minuten in geleidelijke rust af te bouwen.
Pavallion bewijst met dit zeer leuke album dat er nog (toekomst)muziek zit in psychedelische rock.