Zelfs na dertig jaar wordt het illustere debuut er nog bij gehaald als er over Pearl Jam gesproken wordt. Als dat automatisme los gelaten wordt dan is Gigaton een meer dan verdienstelijke plaat. Het voldoet aan de verwachtingen als de band de rock kaart trekt, zoals bijvoorbeeld op Who Ever Said, Superblood Wolfmoon en Never Destination. Het gitaarwerk klinkt regelmatig lekker fel (luister bijvoorbeeld naar Take The Long Way). Eddie Vedder komt het beste uit de verf als de band het wat rustiger aandoet. Zelfs als het nummer een compleet andere groove bezit, zoals op Dance Of The Clairvoyants, blijft het een Pearl Jam nummer door de zang. Echt interessant wordt het wanneer de band andere instrumenten uit de kast trekt zoals op het innemende Alright of als de band terugkeert naar het eigen verleden zoals op Seven O’clock. Het relaxte Buckle Up is niets meer dan een aardig niemendalletje. Eddie is misschien wel op zijn allerbest op het akoestische Comes Then Goes. Dit nummer is een ode aan vriend Chris Cornell, de zanger van Soundgarden, die in 2017 zelfmoord pleegde. Diezelfde sfeer zet men door op Retrogade (met mooi einde) en River Cross. Trump en de ontwikkelingen in het klimaat hebben de band nieuwe energie gegeven. Gigaton voldoet aan de verwachtingen, verkent soms andere invloeden en klinkt in alles als Pearl Jam. Meer hoeft deze band eigenlijk niet te doen.
Pearl Jam