Ieder album van Pendragon wordt gespannen afgewacht. Is Nick Barrett wederom in staat gebleken om het vorige werk te evenaren of zelfs te overtreffen? Met Belle Ậme weet hij door een subtiel gitaargeluid en slechts zijn stem een bepaalde spanning op te bouwen. Halverwege het nummer weet het keyboard deze spanning te vergroten totdat Pendragon teruggaat naar een akoestische setting met slechts de zang van Nick om progressief los te barsten in Beautiful Soul en blijkt dat het eerste nummer (tekstueel) een aanloop was naar deze compositie. Kenmerkend voor het Pendragongeluid is het spelen met uitersten. De meer krachtige gitaarriff in het nummer is daar het bewijs van. Maar zeker de gevoelige elementen geven juist dat extra mee. Opmerkelijk is hoe Pendragon met een paar eenvoudige noten zoveel emotie weet op te roepen. Ook in Come Home Jack blijkt hij een expert in het werken met deze minimalistische muzikale kunst met een onevenredig effect op de ‘geest’. Het nummer Come Home Jack start evenals het eerste nummer met slechts de gitaar en stem van Nick met daartussen de kracht van even niets, de complete stilte om deze effectief te doorbreken met zijn prettige stem. Dat Pendragon progressieve rock speelt, is eigenlijk overbodig om te vertellen. En dat een compositie niet altijd een stem behoeft, blijkt in In Bardo waar keyboard, gitaar en lekkere progressieve drumritmes volop de ruimte krijgen, terwijl stille kracht Peter Gee zijn basgitaargeluid laat resoneren op de golven van het geheel. Ook Faces Of Darkness wordt gesierd door onregelmatige progressieve drumritmes waarbij het gemis van Scott tot een minimum wordt beperkt. Craig Blundell laat horen dat hij een uitstekende drummer is die met minutieuze accenten zijn ding schijnbaar eenvoudig uitvoert.
Hoewel Clive Nolan vast lid is van Pendragon, speelt Nick Barrett de piano in het prachtige Faces Of Light. Wat hij hier voor elkaar krijgt is op en top gevoel. Dit kan gewoon niemand onberoerd laten om in de tegenhanger Faces Of Darkness het tempo en intensiteit stevig op te voeren en in onregelmatige tussenstukken je mee te nemen op zijn muzikale reis. Met For When The Zombies Come daalt het tempo in dit wat donkere nummer waarbij het subtiele gitaargeluid van Nick Barrett niet mag ontbreken. Via het eveneens rustige Explorers Of The Infinite, dat ruim elf minuten duurt, eindigt het album met Netherworld, waarbij je nog één keer wordt verleid om languit op de grond met alleen een koptelefoon op je oren en de sterren aan de hemel je te verliezen in hetgeen dat MUZIEK heet. Muziek zoals het bedoeld is.
Heeft Nick Barrett zich nu met dit laatste album overtroffen. Eigenlijk kan ik hier geen antwoord op geven. Men Who Climb Mountains is wederom van ongekende schoonheid en heel duidelijk een Pendragonalbum. De composities zijn van heel andere aard dan op de vorige albums. Het lijkt dat de emotie op dit album meer naar de voorgrond is getrokken. De composities zijn waarschijnlijk hierdoor wat rustiger van aard. Maar Men Who Climb Mountains is zeker een album dat menig liefhebber van (progressieve) rock in huis moet hebben. Men Who Climb Mountains is op zeker een prachtige en onmisbare aanvulling op het ondertussen uitgebreide oeuvre van Pendragon.
