Pendragon – Passion

Media-aandacht voor wonderkinderen en supergroepen is er voldoende. Denk hierbij aan Trevor Rabin en bijvoorbeeld Chickenfoot. Maar wat doe je met een band die zichzelf steeds maar blijft evenaren en zelfs overtreffen. En dat al drie decennia lang. Zo’n band verdient het respect dat ze toekomt. Pendragon is zo’n band. Zelf kwam ik pas met The Masquerade Overture uit 1996 in aanraking met Pendragon, maar door hun uiterst kwalitatieve producties hebben ze me ook niet meer losgelaten sindsdien.
Pendragon is in 1978 opgericht en zet zichzelf in 1985 op de kaart met de cd The Jewel. De cd Not Of This World kenmerkt een soort breekpunt in de persoonlijke en muzikale geschiedenis van respectievelijk Nick Barrett en Pendragon, maar absoluut niet in de kwaliteit van de nummers. Muzikaal virtuoos en genie Nick Barrett is verantwoordelijk voor alle composities. Bijgestaan door Clive Nolan (onder andere Arena and shethemusical.com), Peter Gee en Scott Higham is er dan nu Passion. De nieuwe cd met zeven nieuwe nummers waarin passie in alle aspecten centraal staat. Progressieve rock van de bovenste plank en wederom een nagenoeg perfect muzikaal schilderij van een meesterschilder. Passion is het openingsnummers van de cd en na het gevoelige intro bezwijken alle barrières waarna de passie alle ruimte krijgt om zich te verspreiden in je hoofd. Het tweede nummer Empathy lijkt een vervolg te zijn op het titelnummer. This Green And Pleasant Land is naar voren geschoven als een soort single (van ruim elf minuten!). In dit nummer grijpt Nick terug op herinneringen uit zijn leven. Buitengewoon knap is de samensmelting van de instrumenten. De bas en drums vullen elkaar aan in de ritmes in het nummer en de gitaar en keyboard hebben beide een prominente plaats in het nummer zonder elkaar in het spel te storen. Skara Brae kent een bijzonder herkenbare riff die het nummer lijkt te dragen op de achtergrond. Ook hier valt op dat de bombastische momenten krachtig gespeeld worden afgewisseld met rustige, bijna serene stukken. Your Black Heart is de hekkensluiter. Een nummer met emotie met Nick Barrett op de piano. Oorstrelend beluister ik alle nummers die met elkaar lijken te versmelten in een wervelende tocht door mijn bewustzijn. Cd’s van Pendragon moet je ook eigenlijk in één keer luisteren van voor naar achteren, om daarna tot de conclusie te komen dat de cd alweer afgelopen is. Het maakt dan ook niet uit of nummers meer dan tien minuten duren (Empathy en This Green And Pleasant Land) of wat korter. Het zijn stuk voor stuk goed opgebouwde composities die vol zitten met bombastische, epische elementen met daarnaast uiterst geraffineerde, gevoelige en emotionele uitstapjes. Superlatieven schieten te kort. Even staat de wereld stil en reis ik samen met Pendragon op mijn passionele tour om de poorten van Camelot te mogen betreden.