Vanaf het eind van de jaren tachtig voorzien de mannen uit het zonnige California ons van een flinke dosis recht-toe-recht-aan punkrock. Of poppunk, wat u wilt. Feit is wel dat ze niet meer weg te denken zijn uit de scene. Een hondstrouwe fanbase en regelmatig een nieuw album met melodieuze punkrock. Dat is het verhaal van Pennywise. Fans weten wat ze kunnen verwachten en ieder album wordt omarmd. Maatschappijkritische teksten en een pakkende melodie die maar in je hoofd blijft zitten. Ook op het nieuwe album ‘All Or Nothing’ is het niet anders.
Nadat Jim Lindberg vertrok maakten de overgebleven leden een sprong in het diepe door ex-Ignite boegbeeld Zoli Teglas aan te trekken als nieuwe frontman. Al snel werd duidelijk dat het een goede keuze is geweest. Zoli past er prima tussen en ook qua stem kan hij zich uitstekend meten met de vroegere zanger van Pennywise. Dit album heeft als boodschap ‘geef niet op’, legt gitarist Fletcher uit. Pennywise staat voor het vechten tot je erbij neervalt en vooral niet opgeven. Haal alles eruit wat erin zit. Zodra je dat begrijpt, zul je ook begrijpen waarom Pennywise er nog steeds is. Als je het mij vraagt komen ze erg sterk terug met dit album. Sterker nog, ik denk dat het hun beste album in tijden is. Catchy als altijd en Zoli als nieuwe zanger is een verademing. Hij zingt simpelweg beter dan Jim deed. Ik zou liegen als ik Pennywise op enige vernieuwing zou betrappen maar wat geeft dat als je al jaren doet waar je goed in bent?
Teglas is behoorlijk in zijn nopjes dat hij met zijn vrienden kan en mag spelen. Vroeger een fan en later kom je zelf in de band terecht. Dat is toch wel een beetje een jongensdroom. Deze onzekere tijden zijn als het ware een zegen voor de heren aangezien ze juist nu het beste uit de verf komen. Strijdend tegen onrecht en de mensen oproepend in actie te komen, dat is Pennywise ten voeten uit. Met de razende titelsong ‘All Or Nothing’ en ‘Let Us Hear You Voice’ wordt de toon gezet voor dit tiende album. Na een paar keer te hebben geluisterd kom ik tot de constatering dat de punkrockers ook (iets) volwassener zijn geworden.
Net zoals de dingen waar ze tegen strijden hoogstwaarschijnlijk niet zullen veranderen, zal Pennywise ook niet veranderen. En dat is een hele verademing. Dit steengoede album bewijst het.