Het is dan ook een punkfeestje in de grote zaal in Eindhoven. Fans uit heel het land zijn present, bezoekers lopen met allerlei bandshirts door elkaar in de Effenaar en her en der moet je zelfs nog een hanenkam ontwijken. Met andere woorden Punk’s Not Dead en dat bewijst de DJ van dienst om alvast de zaal in de juiste sferen te krijgen.
Vandaag mogen de dames en heren van The Bombpops het bal openen. Deze formatie uit San Diego is het voorbeeld van highschool poppunk. Vrolijke snelle songs die ervoor zorgen dat de hoofdjes alvast wat beginnen te knikken en er wat vuisten de lucht in mogen. Niet voor niets heeft deze band een contract bij Fat Wreck Chords, het beroemde Punklabel van Fat Mike. De teksten zijn misschien niet allemaal goed te verstaan, maar je kan weldegelijk zien dat het PunkDNA door hun aderen giert, maar helaas laten The Bombpops hun kans verloren gaan om er echt een grootse show van te maken. Ook blijkt de show ineens abrupt afgelopen te zijn zonder het publiek te bedanken of überhaupt aan te kondigen dat het laatste nummer er aankwam. Er mag dan ook nog wel wat aan deze show geschaafd worden.
Met de jarenlange podiumervaring van Pulley zullen we dan ook absoluut een veel betere show voor onze kiezen krijgen. Deze oudgedienden deden in de jaren ’90 al menig puber door het huis stuiteren door hun tracks die op vele Punk-O-Rama’s voorbijkwamen. We maken ons dan ook op voor een drie kwartier nostalgie in de Effenaar, maar we komen helaas ietwat bedrogen uit. De show van Pulley lijkt maar niet op gang te komen, het hoge tempo blijft uit en frontman Scott maakt een vermoeide indruk. Hebben de heren van Pulley iets te veel gefeest de afgelopen dagen? De vlam wil maar niet in de pan slaan. Het is wel grappig dat de frontman wat Nederlandse woorden heeft geleerd en hij het woordje “Bedankt” maar blijft roepen, maar daarvoor staan wij niet in de Effenaar. Richting in het einde van de set gaat het alsnog ietwat los, maar het is veel te laat. Een zanger die bijna de hele show met een hand in zijn broekzak zijn teksten staat te zingen is niet zoals wij een energieke punkshow graag hadden gezien.
Hoe het dan wel moet? Nou, dat laat Pennywise je meteen vanaf de allereerste tonen van de show wel zien. Fight Till You Die is nog maar amper ingestart of de moshpits barsten los, de kelen gaan wijd open en het feest staan aan. De domper van zojuist is meteen vergeten. Wat heeft Pennywise een energie, het gaat echt los in de Effenaar. Muzikaal is alles dik orde, elke klap is raak en het publiek glimlacht van oor tot oor. Op de setlist prijken heel wat klassiekers van weleer, het publiek kan er geen genoeg van krijgen en al snel vliegen de stagedivers door de lucht en gaan er wat crowdsurfers door de zaal. Als Pennywise even het tempo wat terugneemt besluit men om wat riffs te spelen van diverse bands waarvan de heren wat bandshirts zien opduiken in het publiek. Aan interactie dan ook geen gebrek en aan deze ludieke actie komt wel weer een eind als Pennywise Territorial Pissings van Nirvana inzet. De zaal van de Effenaar ontploft, de menigte gaat compleet uit zijn dak.
Na het blokje covers en publieksentertainment is het weer het eigen werk wat de klok staat. Met Pennywise en Society gaan de vuisten weer in de lucht, het hoge tempo blijft gehandhaafd. Fans blijven maar losgaan en letterlijk elke song wordt woord voor woord meegezongen, danwel gebruld. Helaas komt er ook aan een show als deze een einde. Nadat iedereen de klassieker Stand By Me heeft meegezongen is er natuurlijk nog één song die niet mag ontbreken. Misschien wel een van de grootste punkanthems ooit, want op elk festival wordt dit nummer wel eens gezongen, hetzij zelfs in een house- of hardcoreversie. De song krijgt ook ineens een extra lading, want door de pandemie zijn er simpelweg heel wat levens verloren gegaan. De tekst van Brohymn komt dan ook extra hard binnen en wordt uiteraard het hardst meegezongen van allemaal. Voor een laatste maal gaat de Effenaar helemaal los. Pennywise kwam, zag en overwon: Punk’s Not Dead!