In 1971, een jaar nadat Black Sabbath het eerste Doom Metal album ten gehore bracht, werd in het Amerikaanse Arlington de band Pentagram opgericht. Het duurde echter tot 1985 totdat het eerste album van de band het licht zag. Met een ijzersterk debuut en een nog betere tweede plaat, Day of Reckoning, bewezen ze zich als grootmeesters van de Amerikaanse Doom Metal.
Dit niveau daalde daarna niet en de band bracht constant goede platen uit. Tussendoor verschenen er nog twee compilaties met opnames uit het Pentagram archief. In 2015 leek het er even op dat Curious Volume de laatste plaat van de band zou zijn. Er heeft nooit eerder zoveel tijd tussen de studio albums van Pentagram gezeten als nu. Na tien jaar wachten was het afgelopen vrijdag dan toch zo ver, het tiende studio album van de band, Lightning in a Bottle, is een feit.
Frontman Bobby Liebling gaf al aan inspiratie op te hebben gedaan door enkele, minder bekende, heavy psych bands uit de jaren 70. Onder andere Sir Lord Baltimore en Bang werden door de frontman benoemd als invloeden tijdens het schrijven van de nieuwe nummers. Deze invloeden zijn vanaf opener Live Again, duidelijk hoorbaar. Toch nemen deze invloeden nooit de overhand en is de herkenbare sound waar Pentagram zich mee op de kaart zette met hun, inmiddels 40 jaar oude debuut, nog altijd hoorbaar en relevant.
Als je ziet wat voor leven Liebling heeft gehad, is het een wonder dat hij nog zo goed bij stem is. De teksten worden vol overtuiging gebracht en hij wordt perfect gecomplimenteerd door gitaarwerk van Tony Reed, bassist Scooter Haslip en het strakke ritme van drummer Henry Vasquez. Dit kwartet vertaalt de Heavy Psych invloeden uit de jaren 70 naar een moderne sound, die kenmerkend is van de hedendaagse Doom Metal bands. Af en toe is er een terugblik naar hun begin periode en komt de klassieke Pentagram sound mooi tot zijn recht, evenals invloeden uit de beginporiode van de metal aan het einde van de jaren 60.
Enkele nummers springen er tijdens de eerste luisterbeurt al direct uit. In The Panic Room is zonder twijfel favoriet, de opbouw van het nummer zit goed in elkaar en ieder detail op zijn plaats valt. Dit is het moment waarop de band het best op elkaar ingespeeld lijkt te zijn en waar Bobby’s vocaal talent het best tot zijn recht komt, met name de manier waarop hij zijn stem als instrument gebruikt en de manier waarop de band hierop inspeelt, spreekt me enorm aan.
Het nummer Lady Heroin doet denken aan de twee compilatie albums uit het archief van de band. De trage Doom Metal gepaard met een atmosferische lo-fi productie brengt de luisteraar even terug naar de begin dagen van de band.
Als er tien jaar tussen twee studio albums zit, is het soms de vraag of het album wel gaat aanslaan bij de al bestaande fans en of de band een nieuw publiek weet te bereiken. De fans van de band zijn ze in ieder geval niet uit het oog verloren en zullen ongetwijfeld genieten van deze plaat. Tevens zullen deze nummers ook in de smaak vallen van het publiek wat nog niet bekend is met deze invloedrijke Amerikaanse band. Of dit de juiste introductie met Pentagram is kan discutabel zijn, zeker als je je bedenkt dat hun eerste drie albums wellicht de basis vormen van de Amerikaanse Doom Metal. Toch zou ik het album van harte kunnen aanbevelen aan iedereen die van Doom Metal houdt of zij die het genre verder willen gaan ontdekken. Een ding is zeker, Pentagram keert met deze plaat sterk terug!