De Griekse doommetalband People Of The Black Circle werd opgericht in 2021, bracht in 2022 zijn debuutalbum uit en heeft nu alweer de EP All the Colors of the Dark klaar. Dat is niet omdat ze aan een bijzonder hoog tempo nieuwe nummers maken. Op de EP staan drie covers en slechts één eigen nummer. De keuze van de covers wekte mijn interesse.
De titel van deze EP (All The Colors Of The Dark) blijft een beetje een mysterie. Die zou kunnen verwijzen naar een serial killer thriller-boek van Chris Whitaker of anders naar een Italiaanse slasher-film uit begin jaren ’70. Als je de kruimels volgt die deze band uitstrooit, kan je zowel bij het ene als bij het andere uitkomen.
People Of The Black Circle brengt zijn doommetal met cleane vocalen en kruidt zijn tracks af met ijzingwekkende synth-stukjes die doen denken aan de soundtracks van horrorfilms. Dat ze dan een cover brengen van Halloween Theme van regisseur/soundtrackmaker John Carpenter ligt voor de hand. Met dat bekende nummer van de heel bekende gelijknamige film kan je als cover niet zo heel veel richtingen uit. Er is geen tekst waar je mee kan spelen en als je teveel aan de muzikale elementen zou sleutelen, herkent niemand nog de track waarvan je aan het lenen bent. De Griekse band kiest voor herkenbaarheid en blijft dicht aan het origineel plakken.
New Dawn Fades is niet het meest bekende nummer van Joy Division en ook al zeker niet het nummer waarvan het vaakst een cover gebracht of opgenomen wordt. Deze track weten de Grieken helemaal naar hun hand te zetten, zodanig zelfs dat ik bijna vergeet dat het een cover is. Knap gedaan en een goede keuze.
Dan is er het eigen nummer All Fled/Recompense. Met een mooie melodie en wat prog-elementen erin. Met die melodieuze zang gaat het wat naar Famyne en zelfs Psychonaut en muzikaal zal dit fans van pakweg Columbarium wel kunnen bekoren. In deze track zit ook wat cosmic doom verwerkt, wat blijkbaar nog in een grotere verhouding in hun debuutalbum zat. Knappe lyrics bovendien. Je merkt dat deze band Britse/Amerikaanse dichters en schrijvers koestert.
Hellhound On My Trail, de cover van Robert Johnston op deze EP, is voor mij misschien de cover te veel. Het flirten met de duivel, ik snap het wel, maar met zijn klassieke blues-structuur in de songopbouw zit dit misschien iets te ver weg uit de comfortzone van de People Of The Black Circle. Met een eigen songstructuur voor de geleende lyrics had dit misschien wel meer toegevoegde waarde gegenereerd.
Alles bij elkaar is dit een leuke EP die tegelijk de fans en luisteraars al een beetje inzicht verschaft in de muziek waar de bandleden mee opgegroeid zijn of waar ze inspiratie uit halen. Wat ik hier een beetje mis is waar deze band de liefde voor doommetal gevonden heeft. Was dit bijvoorbeeld bij Paradise Lost of Candlemass of moeten we daarvoor nog verder terug in de tijd, tot bij Black Sabbath, of net veel recenter? Met deze EP hebben de People of the Black Circle wat tijd en aandacht gekocht die hen tijd en ruimte geeft om nog veel concerten te kunnen spelen en dan nog een album op te nemen. Of ze kunnen hun eigen, alternatieve soundtrack bij de slasher-film All The Colors Of The Dark schrijven en opnemen. En daarna zien we dan graag een EP komen met de (cosmic) doommetal-idolen van deze Grieken.
https://peopleoftheblackcircle.bandcamp.com/album/all-the-colors-of-the-dark