Perfect Storm – No Air

Gitarist Gert-Jan Schurer kan gezien worden als dé schepper van Perfect Storm. Een band die vanuit Groningen opereert en met No Air een fraai album de markt opgooit. Een album dat in zeven composities laat horen waar Perfect Storm voor staat. Zelf beleeft de band er plezier in om met de metafoor van het weer hun muziek te omschrijven en dat is misschien gezien de geografische ligging in Nederland niet eens zo vreemd.
Voor mij ligt de nadruk op No Air op progressieve rock die daarbij zeer toegankelijk opgediend wordt. Er is in iedere compositie een groot gedeelte dat velen enorm kan aanspreken, maar Perfect Storm schuwt het niet om vanuit een aantrekkelijke en toegankelijke basis een forse zijstap te namen naar onverkende paden. In Strength wordt dat aan het begin van het album al duidelijk. Basis voor de compositie is een goede proggy en retrogroove waarin zanger Adel Saflou voorzichtig binnenstapt. Zijn stemgeluid is veelzijdig maar doet in de coupletten denken aan Mark King. In de refreinen zet hij andere kwaliteiten in die sterk aanhaken aan de afwisseling tussen couplet en refrein waar muzikaal goed naar toe gewerkt wordt. Na een minuut of vijf wordt de zijstap duidelijk. Er wordt plaats gemaakt voor een indrukwekkend stuk muziek met een wat progfunkyinslag waarin gitaar en toetsen een mooi spel spelen als ware het een paradijsvogel in paringstijd.
The Search is volgens eenzelfde recept gebrouwen en dat maakt het luisteren wel prettig. Ook hier wisselen gitarist Gert-Jan Schurer en toetsenist Ard Offers elkaar af voor het voetlicht. Wat afwijkt bij The Search is de toevoeging/aanvulling van zangeres en tekstschrijfster Hiske Oosterwijk die voorzichtig haar tonen op de glijdende muzieklagen laat neerdalen. En het is mooi dat Hiske slechts op twee composities (naar mijn weten) te horen is. Zo is haar bijdrage steeds weer een frisse bries. In Mind’s Eye laat ze zich van een wat meer stevige kant horen en dat past uitstekend in de toegankelijke progrock hier. Maar wel in zoverre toegankelijk dat de compositie ook enkele vrij complexe onderbrekingen kent. Wat overblijft is dan een mooi prog/pop/funkymix die op een uiterst aantrekkelijke manier aan de man is gebracht.
Binnen alle marges is de kwaliteit op No Air zeer consistent. Hope is dan weer mooi helder en wordt stevig aangestuurd door een mooi kaal drumgeluid. Adel laat horen dat hij ook in de meer hogere regionen niet verzaakt. Het tempo is vrij langzaam waardoor de compositie wat breekbaar wordt, maar veerkrachtig is in een stukje experimentele rock met funky riff en gevarieerde ritmes. En dan weet Perfect Storm altijd mooi op te bouwen naar meer krachtigere stukken. Wat mooi naar voren komt door het wat breekbare karakter is de sfeer die neergezet wordt. Perfect Storm weet deze emotie vast te houden in een stuk passie die niet meteen grijpbaar is, maar wel degelijk aanwezig.
Luister maar naar Sun For Life dat geen ballad is, maar toch die onderhuidse passie meekrijgt. Daar zorgen piano en zang in titelnummer No Air ook voor. Zeer subtiel wordt hier te werk gegaan en heel langzaam en geleidelijk word je meegenomen naar de muzikale eruptie die mag doven wanneer de piano aan het eind het stokje weer overpakt.
Perfect Storm verrast me met het album No Air. Aan de ene kant moest ik wennen aan de muziek en de in eerste instantie vreemde zijsprongen, maar gaandeweg blijkt het allemaal te passen en weet de band een brug te slaan tussen complexiteit en toegankelijkheid. Tussen eenvoud en experiment. Dat verdient zeker een pluim en Nederland mag weer in zijn handjes knijpen met deze band.