Pet Shop Boys – 013 (Tilburg) 28/11/2016

De maandag staat als eerste week van de dag nou niet bekend als de beste avond om een concert te houden. Toch is er al een rij waar te nemen voor de 013 in Tilburg voordat de deuren om 19:30 uur openen. En het zijn deze keer geen tieners die vroeg gearriveerd zijn om maar vooral een plekje vooraan te kunnen bemachtigen: het publiek wat vanavond de mainstage gaat vullen kan als ‘veertigers’ gecategoriseerd worden. En waarvoor staat men dan in de rij? Het vooral in d jaren tachtig bekende duo Neil Tennant en Chris Lowe. Oftewel niemand minder dan Pet Shop Boys…
Een gestaag vol lopende zaal wordt door de DJ voorzien van jaren 80 dansbare synthesizer muziek, en als het aanvangstijdstip verstrijkt wordt duidelijk dat het tweetal fashionably late op zal gaan komen. Toch hoor ik ook geluiden dat nog lang niet alle bezoekers binnen zijn. Als de vertraagde aanvang een gevolg is dat men eerst iedereen op deze support-loze dag binnen heeft willen laten, dan is dat zeer netjes!
Met een kwartiertje vertraging komen Neil en Chris achter 2 cirkels vandaan. 6 reusachtige beamers verzorgen spectaculaire projecties op de achterwand van het podium waar het toch immense Glow festival in Eindhoven grandioos bij verbleekt. Toch blijken deze visuals noodzaak voor het optreden: hoewel uitgerust met een soort van bolvormige vlechtwerken als helmen is er van een spetterende podiumact geen sprake: ze staan waar ze staan en that’s it. De speelse projecties aangevuld met lasers daarintegen zorgen voor een continu veranderend schouwspel wat boeiend blijft om te kijken. Qua setlist springt het tweetal door het repertoire heen door met het recente Inner Sanctum te openen en vervolgens meteen naar West End Girls terug te grijpen. Om vervolgens weer van het album “Super” The Pop Kids te vertolken.
Vlak voor Burn valt er een doek en wordt percussie zichtbaar. Tevens ontdoet men zich van de hoofddeksels. Het is opvallend hoe zuiver het geluid en dan met name de zang is. Het lijkt wel of er een CD’tje opgezet is op een hele grote stereoset, en om eerlijk te zijn heb ik mijn momenten waarin ik wel heel serieus aan het twijfelen ben of er wel life gespeeld en/of gezongen wordt. Een show als dit waarbij beeld en geluid zo sterk met elkaar geïntegreerd zijn laat natuurlijk totaal geen ruimte voor spontaniteit en improvisatie, en dat laatste versterk mijn gevoel alleen maar. Moet je zo kritisch analyserend in de zaal staan? Ik zelf hou wel van een live show met een rauw randje en interactie met het publiek. Maar goed, dat is mijn eigen voorkeur en zeker geen goed / slecht criterium.
De aanwezigen kunnen zich onderdompelen in een anderhalf uur durende show met visuele hoogtepunten als de lasershow tijdens Vocal of de tientallen verlichte bollen tijdens de Village People cover Go West. Ook worden oude nummers in een nieuw jasje gestoken: Left To My Own Devices. Qua strak geregisseerde show is het moeilijk om ook maar iets te noemen wat ik afgelopen jaren in clubshows gezien heb wat hier ook maar enigszins bij in de buurt komt. Enerzijds is dat als een enorm compliment bedoeld, maar tegelijkertijd ook als een kritische noot: die strakke regie zorgt ook voor een heel geënsceneerde show zonder enige spontaniteit of publieksinteractie. Velen aanwezigen zal dat echter volledig worst wezen: die kijken terug op een heerlijk begin van de week!
Setlist: Inner Sanctum – West End Girls – The Pop Kids – In The Night – Burn – Love Is A Bourgeois Construct – New York City Boy – Se A Vida E (That’s The Way Life Is) – Love Comes Quickly – Love Etc. – The Dictator Decides – Inside A Dream – Winner – Home And Dry – The Enigma – Vocal – The Sodom And Gomorrah Show – It’s A Sin – Left To My Own Devices – Go West – (encore) Domino Dancing – Always On My Mind – The Pop Kids