Peter Bjärgö maakt onder zijn eigen naam al jaren muziek die in het verlengde ligt van zijn eigen werk met Arcana. Die op haar beurt weer vergeleken wordt met Dead Can Dance. Het grote verschil met Arcana is dat de dark ambient stukken op zijn solowerk geen vrouwenzang bevatten en dat Arcana de laatste jaren naar een live band is gegroeid met onder andere percussie en viool. Peter heeft in zijn muziek niet bepaald een vrolijke kijk op de wereld. De muziek klinkt echter niet alleen depressief, melancholisch of donker. Het heeft ook een positieve(re), hoopvolle kant. Animus Retinentia staat, net als zijn eerdere solowerk, weer vol met rustig opgebouwde nummers die dark ambient met neo klassiek weten te combineren. Fans van het eerdere werk zullen weinig nieuws ontdekken, maar ook op Animus Retinentia weet Peter het weer zo goed en perfectionistisch te brengen dat elk deuntje en elke noot precies past. Of het nu tijdens het fluisterend ingezongen en enigszins dreigende Where Night Is Eternal of de melancholische tonen van To Replace My Sadness is. De stem van Peter Bjärgö klinkt zoals altijd ingetogen en met dat uniek donkere timbre. Het staat in schril contrast met zijn heftigere werk van Sophia (of met zijn gitaarspel in metalbands als Tyrant of Crypt Of Kerberos). Animus Retinentia is weer een uiterst geslaagde sfeerplaat voor liefhebbers die verder durven te gaan in de ontdekking van hun eigen emotie. Het enige minpunt is de instrumentale afsluiter Sleep Dep.Loop2. De herhaling van zetten duurt veel te lang (maar liefst tien minuten). Jammer, want Peter heeft daarvoor al een aantal keer laten horen dat ook instrumentale nummers bij hem geweldig en intensief kunnen klinken. Het eindoordeel is dat Peter Bjärgö nog steeds de melancholische architect is zoals hij in de titel van zijn vorige plaat aangaf.
Peter Bjärgö facebook