Peter Gabriel, één van de zangers die in mijn jeugd een diepe indruk op mij heeft gemaakt. Bij ons thuis kreeg ik al snel mee, dat er eigenlijk maar één echte Genesis was en nee dat was niet met Phil als zanger. So heb ik destijds helemaal grijs gedraaid, de albums daarna (Us en Up) hadden niet net zo’n impact, maar ook daar staan zat goede nummers op. Het werd wel duidelijk dat Peter een iets modernere weg in ging slaan, met meer geluiden uit een doosje en her en der wat experimenteler. Helaas ben ik hem daarna een beetje uit het oog verloren, i/o voelt voor mij dan ook als een hernieuwde kennismaking met een oude vriend.
Eerlijkheidshalve gebied te zeggen dat er wel een beetje zenuwen bij mij opkwamen toen ik het eerste nummer door de koptelefoon liet schallen. Een oude, muzikale held met nieuwe muziek, teleurstelling die op de loer ligt. Maar gelukkig verdwenen deze gevoelens al snel bij het beluisteren van het openingsnummer, Panopticom.
De nummers worden in twee mixes gebracht, the Bright-Side mix (gemixt door Mark “Spike” Stent) en de Dark-Side mix (gemixt door Tchad Blake). Mijn persoonlijke voorkeur is de Bright-Side mix. Verrassend want als liefhebber van de toch wat hardere muziek dook ik eigenlijk gelijk op de Dark-Side mix, maar door de heldere klant van de Bright-Side mix vind ik de nummers er beter uitkomen zowel vocaal als instrumentaal. Peter Gabriel zijn muziek kenmerkt zich vaak door gebruik van veel percussie en wat diepere bass klanken. Klanken die al goed te horen zijn in de Bright-Side mix en voor mij gevoel iets te ver naar voren gehaald zijn in de Dark-Side mix. Een kniesoor die daar oplet, want beide mixen zijn prima en doen de nummers eer aan.
Terug naar de songs zelf, het reeds genoemde Panopticom is een fijne opener van het album; direct herkenbaar Peter Gabriel. De dynamiek in dit nummer is erg goed, het vloeit als het waren en de verhalende stem van Peter maakt het nummer een genot om naar te luisteren. Dan volgt met The Court één van mijn favoriete nummers, dat komt vooral door het gebruik van verschillende percussie wat zowel goed te horen is op de voorgrond als de meer verstopte achtergrond geluiden. Dit nummer is gemaakt voor een koptelefoon!
Daarna zakt het tempo erg af met Playing For Time wat de eerste ballad is op het album. Dit nummer projecteert gelijk beelden van een donkere, warme kroeg in een film, waarbij de hoofdrolspeler met zijn vingers de piano beroert. Hier horen we wat meer de oude klanken van So in terug. De stem van Peter draagt dit nummer en houd je bij de les en dat is maar goed ook, want het is een straight forward nummer die eigenlijk net te lang duurt voor het mooie. I/o sluit hier op aan, maar is mij te veel Ed Sheeran achtig, een beetje plat.
Gelukkig is daarna met Four Kinds Of Horses mijn hoogtepunt van het album. Een start met mooie donkere bijna ambient klanten, waarna Peter zijn stem een vlucht neemt als een lichtje in de duisternis. Fenomenaal nummer en kan wat mij betreft tot zijn beste nummers in zijn repertoire gerekend worden!
Helaas haalt hij op de rest van het album dit niveau niet meer. Veel nummers hebben zo hun momenten van swingend en extravert (Road To Joy en Olive Tree) tot meer overpeinzend en introspectief (So Much en And Still). De drie laatste tracks op het album zitten vooral in de tweede hoek, waardoor het album langzaam uitdooft en dat is zonde. De tracks halen het niveau niet van het eerste gedeelte van de plaat. Live And Let Live heeft zeker zijn momenten, maar omdat de nummers daarvoor het tempo en dynamiek al zo naar beneden hebben gehaald merk je als luisteraar dat de aandacht verslapt.
Het album kent hierdoor twee gezichten, een ijzersterk begin zonder meer, maar een wat matte tweede gedeelte. Wellicht hebben de latere nummers wat meer tijd nog om te bloeien, maar ik ben bang dat Peter zijn kruid verschoten heeft in het begin. Desalniettemin is dit zeker een album dat aan te raden is voor Peter Gabriel fans en ook een album dat ikzelf nog regelmatig zal draaien, maar regelmatig wat nummers zal skippen om het fris te houden.