Peter Heppner – Kulttempel (Oberhausen, Duitsland) 14/12/2018

De eerste keer voor mij in een uitverkochte Kulttempel een concert bekijken. Het is druk, maar niet te druk. Er valt nog te bewegen en te dansen. Dat is nodig, want Peter Heppner staat niet bekend als een live podiumbeest. Peter is niet iemand die constant het publiek probeert te vermaken met allerlei poses en oproepen om te klappen. Vanavond wordt hij vergezeld door drummer, keyboard en gitarist. Die laatste blijft ook netjes op de vierkante meter staan, dus wat betreft live show valt er weinig te zien. Er is ook geen opmerkelijke lichtshow of video’s. Nee, bij Peter Heppner spreekt de muziek en, vooral, zijn stem. Normaal gesproken is dat meer dan voldoende. Het blijkt echter ook kwetsbaar, want vanavond is het geluid erg vlak afgesteld. De drums zijn een goede aanvulling om de dynamiek in de muziek te benadrukken, maar de gitaar en de keyboards staan allemaal te zacht en te ver naar achteren gemixt. Het enige wat wel goed afgesteld staat is de zang van Peter. Gevolg is dat nummers op elkaar lijken die op plaat toch echt wezenlijk verschillen. Dansbare nummers worden ineens bijna semi-ballads. Iets wat Peter Heppner toch al voldoende in zijn oeuvre heeft. Probleem daardoor is dat de muziek je niet echt raakt. Iets wat het op plaat en normaal bij zijn optredens wel doet. Het is een smet op een verder goed optreden. De setlist is namelijk prima gekozen en de mooie stem van Peter maakt veel goed. Zelfs in nummers die hij normaal zingt met anderen (vooral met Joachim Witt) blijft Peter fier overeind. Voorbeelden zijn Die Flut, Was Bleibt? en You Don’t Love Me (oorspronkelijk met Kim Sanders). Natuurlijk heeft Peter Heppner heel veel nummers die zelfs met slecht geluid overeind blijven, zoals Meine Welt, Good Things Break, Standing Tall, Fremd In Diesem Land, …Und Ich Tanz, Sedate Yourself, Viele Schöne Stunden, Leben…I Feel You (Schiller), Wir Sind Wir (Paul van Dyk) en, de afsluiter van vanavond, Das Geht Vorbei. Ook zijn de nummers van Wolfsheim (Once In A Lifetime, The Sparrows And The Nightingales, Künstliche Welten en Kein Züruck) altijd welkom. Once In A Lifetime wordt zo snel gespeeld dat Peter na het nummer aardig buiten adem is. Peter Heppner was vanavond in vorm. Jammer dat de geluidsman of de keuze vooraf door de band over het geluid het af liet weten.

Voorprogramma Leichtmatrose speelt schijnbaar een (bijna) thuiswedstrijd. De gitarist in deze band is ook de gitarist bij Peter Heppner. Dat is waarschijnlijk de enige reden dat deze band in het voorprogramma mag spelen. Tenenkrommend simpel is het soms. De gimmick en houding van de zanger moet je liggen. Soms zit de zang tegen het vals aan, zoals op Adieu Marie. De electropop met Gothic rock/ wave invloeden is aardig, maar weinig verheffend. Als in de tweede helft de nummers beter worden ben ik eigenlijk al afgehaakt. Dat de band het wel kan met hulp van Joachim Witt blijkt uit het beste en meest gevoelige nummer van de set, Hier Drüben Im Graben.