De dood van Ian Curtis betekende het einde van de band Joy Division, maar niet van de muziek van de band. Peter Hook brengt met zijn band the Light al jaren een tribute aan de muziek van deze post-punk legende, alsmede New Order. Zag ik ze anderhalf jaar geleden nog met integrale uitvoeringen van Unknown Pleasures en Closer, voorafgegaan door een selectie New Order nummers, vanavond zal de setlist in het teken staan van Substance. Geen verassingen in de te verwachten nummers dus, maar dikke twee en een half uur the best of New Order en Joy Division.
Gezien de te verwachten lijst van meer dan dertig nummers acht de band het niet nodig om een voorprogramma in de avond op te nemen, en start stipt op tijd met de eigen show. Hoewel Peter Hook van oorsprong bassist is, neemt hij in the Light ook de vocalen voor z’n rekening en hangt z’n basgitaar 90 procent van de tijd ornamentaal om z’n nek: het is z’n zoon Jack die het grootste gedeelte van de baspartijen voor z’n rekening neemt. Toch wordt al snel duidelijk dat er geen prominente plek voor z’n zoon is, die met het unieke basgeluid een wezenlijk steentje aan het optreden bijdraagt. Ook de rest van de band moet haar werk in relatieve anonimiteit doen: het is duidelijk dat Peter Hook het middelpunt van de avond is: hij is de enige die letterlijk in de spotlight staat en alle aandacht op mag eisen. Beetje narcistisch? Wellicht…
De avond begint met de nummers van New Order, die zonder gepraat in elkaar overgaan. Hoewel de eerste indruk van het optreden hiermee een beetje ‘auto-pilot’ is, doen intermezzo’s de setlist ook geen recht. Als je nog lekker in je roes van het ene nummer zit, wordt je vanzelf meegenomen naar de andere. Anderhalf uur iconische electro new wave en vele hits als Shellshock, State of the nation en natuurlijk Blue Monday is het tijd voor een pauze. Het optreden heeft er voor gezorgd dat de sfeer in de zaal bijna euforisch is geworden. Dit beloofd wat als we na de pauze een stapje terug in de tijd gaan…
Na de opzwepende electro new wave vervolgt de avond zich in post punk. Het vrolijke lichtplan wordt aangepast naar de setting als we ondergedompeld worden in de duistere klanken van een van de meest iconische bands aller tijden als je het mij vraagt. Zou je bij de eerste set nog de vraag kunnen stellen of de stem van Peter Hook een waardige vervanging is van Bernard Sumner, bij Joy Division weet z’n stem de zelfde sfeer te scheppen als wijlen Ian Curtis. Muzikale pareltjes als Warsaw, Transmission en Control weten tot kippenvel toe te raken. De nummers worden 95% authentiek met een klein vleugje hedendaagse inbreng gebracht, en mocht je onder de indruk zijn van het eerste gedeelte van de avond: het tweede gedeelte is een niet subtiel overtreffende trap hiervan. Dat de sfeer in de zaal hier z’n steentje aan bijdraagt is overduidelijk: als een gehypnotiseerde kudde lemmings laat een goed gevulde Jupiler stage zich een dikke twee en een half uur meevoeren zonder geouwehoer en al te veel mobieltjes in de lucht. Als een band dat in Nederland voor elkaar krijgt is dat een bijzonder groot compliment helaas tegenwoordig…
Als uiteindelijk het bekend bas melodietje van Love will tear us apart ingezet wordt zijn we echt bij het allerlaatste nummer aanbeland, met een ultiem kippenvel moment als de hele zaal het refrein blijft zingen terwijl de band stopt. Dit is niet helemaal onbekend als ik dit twee weken eerder heb meegemaakt bij het zelfde nummer, maar dan op deze zelfde locatie live vertolkt door Nouvelle Vague. Ook dat was indrukwekkend. Maar vanavond heeft een klein streepje voor: dichter dan dit kom je nooit meer bij Joy Division…
Peter Hook & the Light – 013 (Tilburg) 26/10/2017
294
vorig bericht